Szczegóły materiału - Szkoła Filmowa w Łodzi

De Mortuis

Informacje ogólne:

Identyfikator: De_mortuis
Typ materiału: Etiuda fabularna
Rok produkcji: 1961
Długość materiału: 00:18:37
Nośnik wyjściowy: taśma 35mm
Kolor: czarno-biały
Dźwięk: udźwiękowiony
Uwagi

Prawa autorskie:

Właściciele:: PWSFTviT

Profil na Filmpolski.pl:

Opisy:

Dwóch mężczyzn podejrzewa doktora o morderstwo żony. W trakcie rozmowy wychodzą jednak na jaw nieznane przez męża fakty dotyczące kobiety, a mężczyźni – zamiast oskarżać go – dają mu alibi.

Twórcy:

Sekwencje:

Czołówka: Twarz pomiędzy cudzysłowem. Napis: Janusz Kłosiński. Twarz pomiędzy cudzysłowem. Karykaturalny rysunek dłoni. Dłoń zmniejsza się. Twarze (m.in. Janusza Kłosińskiego), rysunkowa ręka z napisem: Jan Güntner. Ponownie karykaturalny rysunek dłoni. Trzy zdjęcia twarzy; dwie rysunkowe ręce (z napisami: Jan Güntner i Gustaw Lutkiewicz) udają, że duszą postać między nimi. Napis (w białej ramie): W FILMIE DE MORTUIS wg Johna Collier’a. Off: muzyka jazzowa.

Sekwencja 1 Mężczyzna kładzie cement na posadzce. Nagle ktoś go woła. Podnosi się i patrzy w górę. Zastanawia się, kto idzie. Strop. Mężczyzna podnosi się, ale upuszcza siekierę. Następnie ponownie klęka i zaczyna pracować – wygładzać kielnią świeżo wylany cement. Do pomieszczenia wchodzi dwóch mężczyzn z wędkami. Mają pretensje, że pracujący mężczyzna (nazywany „doktorkiem”) ich nie słyszał. Mężczyzna podnosi się (zmniejszenie planu – do średniego). Mówi, że coś słyszał. Mężczyźni podchodzą do niego, mówią, że krzyczeli „na całe gardło”. Pytają o Irenę. Patrzą na podłogę i pytają, co to jest. Widok z góry na świeży cement. Mężczyzna tłumaczy, że woda przeciekała spod podłogi i szukał jej źródła. Jeden z mężczyzn protestuje i mówi, że nie sprzedałby tego domu, gdyby stał na podziemnych źródłach. Zapewnia, że można spojrzeć na mapę geologiczną, bo są tu świetne grunty. Drugi mężczyzna dodaje z uśmiechem, że być może jednak kolega go wrobił z tym domkiem. Mężczyźni komentują głębokość wykopu. Proponują doktorowi wyjście na ryby. Ten jednak protestuje, ponieważ musi odwiedzić pacjentów. Koledzy żegnają się, jednak jeden z nich pyta jeszcze o Irenę. Półzbliżenie: twarz doktora. Mówi, że Irena czuje się doskonale, „całe rano śpiewała”, wyjechała pociągiem do Lawatonu o jedenastej. Półzbliżenie: jeden z mężczyzn. Dziwi się słowom doktora. Doktor koryguje wcześniejszą informację – puka się w głowę i mówi, że miał na myśli Vermont. Jeden z mężczyzn pyta o znajomych pary w Vermont. Doktor opowiada o państwu Slater. Jeden z mężczyzn przeczy informacjom podawanym przez doktora. Doktor idzie w zaparte – twierdzi, że Irena opowiadała mu o państwu Slater zeszłej nocy. Mężczyzna nadal nie zgadza się ze słowami doktora. Doktor upiera się przy swojej wersji. Mężczyźni (z wędkami) patrzą na siebie, a następnie znów na doktora. Jeden z nich opowiada o tym, że całe życie mieszkają w tym mieście i znają rodzinę Ireny – nigdy nie miała sąsiadów o nazwisku Slater. Doktor cały czas twierdzi, że wie to od Ireny. Seria zbliżeń i półzbliżeń: twarze mężczyzn. Ponowne pytania o wyjazd Ireny. Mężczyźni są zdziwieni, że jej nie spotkali. Nie akceptują odpowiedzi doktora, że mogła iść przez pastwisko. Seria półzbliżeń: twarze mężczyzn, świeży cement oraz narzędzia. Słychać kapanie wody. Nagle rozlega się kobiecy śpiew. Plan średni: wiadro z wodą. Zbliżenie: spocona twarzy doktora. Półzbliżenia: twarze mężczyzn. Jeden z nich pochyla się. Zmiana planu: do zbliżenia na siekierę. Śpiew urywa się. Mężczyźni domyślają się, że doktor zamordował Irenę. Doktor podrywa się. Jest zdumiony tym, co przyszło mężczyznom do głowy. Jeden z mężczyzn kiwa głową z dezaprobatą. Mówi, że powinien sam się domyśleć, iż nie chodziło doktorowi o źródło. Doktor jest zdezorientowany. Nie wierzy, jak mężczyźni mogą go posądzać o zabójstwo. Dojazd kamery do doktora. Mówi, by zawiadomili policję i żeby ta przeszukała dom. Wzburzony każe mężczyznom się wynosić. Mężczyźni patrzą na siebie i na podłogę. Jeden z nich stwierdza, że doktor musiał mieć powód. Mówią, że całe miasto wie o zachowaniu jego żony. Zmiana planu: do półzbliżenia na doktora, stojącego przy ścianie piwnicy. Pyta, o czym mężczyźni mówią. Mężczyźni zaczynają rozmawiać między sobą. Doktor przypatruje im się. Ci zapewniają go o przyjaźni. Mężczyzna nie rozumie, co sugerują. Zbliżenie: twarz doktora. Jeden z mężczyzn przyznaje, że „mogli mu powiedzieć wcześniej”, zanim się ożenił. Podchodzi do kolegi.

Tyłówka Plansza z napisem: DE MORTUIS NIL NISI BENE. W tle: uderzający siekierą doktor. Napisy (przesuwające się od dołu do góry): SCENARIUSZ, SCENOGRAFIA, REŻYSERIA: STEFAN SZLACHTYCZ, ZDJĘCIA: ZYGMUNT SAMOSIUK, WSPÓŁPRACA: JACEK MIEROSŁAWSKI, BARBARA KRZYWORZEKA, WŁODZIMIERZ WRONOWSKI, AKTORZY: BARBARA WAŁKÓWNA, JAN GÜNTNER, JANUSZ KŁOSIŃSKI, GUSTAW LUTKIEWICZ, MONTAŻ: HALINA GRONKOWA, DŹWIĘK: JERZY RYBICKI, KIEROWNICTWO PRODUKCJI: TADEUSZ LUBCZYŃSKI, PRODUKCJA P.W.S.T I F. 1961. Napis w ramce: NIC O ZMARŁYCH CHYBA, ŻE DOBRZE. Ściemnienie. Off: muzyka jazzowa.

Słowa kluczowe:

ADAPTACJA
CEMENT
DOM
MĄŻ
PIWNICA
ROMANS
SIEKIERA
ZABÓJSTWO
ŻONA