Archiwum Filmowe

Szczegóły materiału

Drugi oddech

Informacje ogólne:

Identyfikator 
Drugi_oddech
Typ materiału 
Etiuda dokumentalna
Rok produkcji 
1980
Długość materiału 
00:07:48
Nośnik wyjściowy 
taśma 35mm
Kolor 
barwny
Dźwięk 
udźwiękowiony
Uwagi 

Prawa autorskie:

Właściciele:
PWSFTviT

Profil na Filmpolski.pl:

Drugi oddech

Opisy:

Bohaterem dokumentu jest pracownik Akademickiego Ośrodka Kultury „Siódemki”. Mężczyzna działa w zespole teatralnym, wewnątrz którego toczy się spór o to, jakie zadanie powinien spełniać teatr.

Twórcy:

Sekwencje:

CZOŁÓWKA Czarna plansza, biały napis: 1. DRUGI ODDECH
SEKWENCJA 1 Mieszkanie. Mężczyzna przygląda się swojej rysującej córeczce, całuje ją i chwali rysunek. Następnie opowiada kobiecie (prawdopodobnie matce dziecka) o tym, jak dziecko pod jego opieką zjadło papierosa. Kiedy bohater żegna się z córeczką, kobieta mówi do dziecka, żeby pożegnało się z tatusiem, który wychodzi zaraz do pracy.
SEKWENCJA 2 Bohater wspina się po schodach, mijając okienny witraż. Wchodzi przez drzwi, na których wisi tabliczka z napisem „ZARZĄD ŁÓDZKI SZSP”. Wchodzi do biura, wita się z obecnymi i pyta kobietę, czy były telefony do niego lub czy czeka na niego korespondencja. Siedząca przy maszynie do pisania kobieta udziela mu informacji. W międzyczasie do biura wchodzi mężczyzna, który na powitanie klepie bohatera po ramieniu i wskazuje mu, gdzie znajduje się oczekująca korespondencja. Bohater upewnia się, gdzie powinien się kierować, po czym wychodzi.
SEKWENCJA 3 Bohater siedzi przy stole z kobietą, wspólnie przeglądają kosztorysy mających się odbyć koncertów. Z boku stołu widoczny jest fragment napisu „im. Stefana Jaracza w Łodzi”. W kolejnym ujęciu bohater siedzi przy stole w towarzystwie grupy osób. Prezentuje tabliczkę z napisem „AKADEMICKI OŚRODEK KULTURY „SIÓDEMKI””, adresem (ul. Piotrkowska 77 w Łodzi) oraz logo ośrodka. Przypomina, że zapłacili za szyld osiem tysięcy i czas najwyższy powiesić go. Dodaje, że siedzący obok kolega, Marek, prawdopodobnie nie ma teraz na to czasu, jako że właśnie został ojcem. Gratuluje Markowi i oddaje głos koleżance, Ewie, która wymienia zaplanowane na najbliższy miesiąc wydarzenia muzyczne i teatralne. Pozostali otwierają swoje kalendarze. Gdy Ewa kończy, inna kobieta, Grażyna, mówi, że najprawdopodobniej będą mogli zatrudnić kogoś jeszcze w komisji kultury, muszą się więc zastanowić, kto byłby im najbardziej potrzebny. Bohater spiera się z Grażyną o sens zatrudniania nowej osoby, która miałaby się zajmować studiem piosenki; podczas gdy ona jest przekonana, że usprawniłoby to ich pracę, on prognozuje jedynie negatywne skutki takiej decyzji.
SEKWENCJA 4 Bohater przebiera się. Ściąga z wieszaka frak i odkłada go, zakładając najpierw kamizelkę na białą koszulę. Monolog z offu: Bohater wyznaje, że strasznie boi się tego, że czas płynie niesłychanie szybko. Nieustannie ma wrażenie, że jest jakby spóźniony, i że to, co powinien zrobić wczoraj wciąż nie zostało zrobione. Wciąż liczy. Ma 28 lat i stresuje go myśl o tym, czy zdąży ze wszystkim.
SEKWENCJA 5 Bohater i jego kolega siedzą na teatralnej widowni. Kolega dzieli się swoimi przemyśleniami. Denerwuje go, że kiedy teatr wpisywał się w główny nurt i dobrze mu się powodziło, bohater był bardzo zaangażowany i pozytywnie nastawiony do wszystkich wspólnych decyzji, kiedy jednak zaczęli iść pod prąd i liczba widzów znacznie się zmniejszyła, a oni nie odnosili już obsypywanych brawami sukcesów, zmienił swój stosunek. Na ekranie pojawia się wówczas na chwilę afisz teatralny spektaklu „Koło czy tryptyk”. Bohater przyznaje, że potrzebuje oklasków i tłumaczy swoją postawę. Jego zdaniem teatr powinien być potrzebny, musi trafiać do ludzi; teatr nie spełnia swojego zadania, jest zbędny i nieskuteczny, jeśli nie przyciąga publiczności. Kolega mówi mu, że niesłusznie szuka winy w zespole i obstaje przy tym, że bohater jest skupiony wyłącznie na sukcesie. Według bohatera czasy się zmieniły i ludzie nie mają już ochoty na podejmowanie takiej dyskusji jak dawniej. Kolega przypomina mu, że tworzą nie tylko dla zwykłych obywateli – najważniejszym z adresatów ich sztuki jest obecnie władza, której trzeba stwarzać problemy. Bohater twierdzi, że do władzy dociera się poprzez zwykłych widzów.
SEKWENCJA 6 Mężczyźni otwierają drzwi i zaczynają sprawdzać bilety ludziom przechodzącym z zatłoczonego holu na widownię – ujęcia czarno-białe. Na ekranie pojawia się na chwilę afisz teatralny spektaklu „Ciąg dalszy” w reż. Zdzisława Hejduka. Seria ujęć w kolorze przedstawiających próby do zaangażowanego politycznie spektaklu. W roli jednej z postaci występuje bohater dokumentu przebrany w kostium, w którym pojawił się w jednej z wcześniejszych sekwencji.
TYŁÓWKI Czarne plansze, białe napisy: 1. marzec 1980 2. REŻYSERIA JANUSZ DARECKI 3. ZDJĘCIA PIOTR SOBOCIŃSKI 4. Montaż H. Szalińska Dźwięk J. Leśniowski M. Błażejewski Kierownik produkcji T. Zięcik 5. PWSFTv i T 1980

Słowa kluczowe:

  • HEJDUK, ZDZISŁAW (1941-2020)

  • PRÓBA TEATRALNA

  • SZTUKA TEATRALNA

  • TEATR

  • TEATR 77

Ważne: nasze strony wykorzystują pliki cookies
Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim urządzeniu końcowym. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies. Więcej szczegółów w naszej Polityce Prywatności.
Akceptuję pliki cookies z tej strony
x