Szczegóły materiału - Szkoła Filmowa w Łodzi

Głuchoniemi

Informacje ogólne:

Identyfikator: Gluchoniemi
Typ materiału: Etiuda dokumentalna
Rok produkcji: 1957
Długość materiału: 00:08:56
Nośnik wyjściowy: taśma 35mm
Kolor: czarno-biały
Dźwięk: udźwiękowiony
Uwagi

Prawa autorskie:

Właściciele:: PWSFTviT

Profil na Filmpolski.pl:

Opisy:

Film przedstawia kilka sytuacji ze szkolnego życia dzieci i młodzieży głuchoniemej, która uczy się normalnego funkcjonowania w społeczeństwie – począwszy od nauki wymawiania słów, na praktycznym przygotowaniu do wykonywanych zawodów skończywszy. Narrator mówi ich wysiłku włożonym w starania by w przyszłości nie być dyskryminowanymi i samodzielnie sobie radzić.

Twórcy:

Sekwencje:

CZOŁÓWKA Ujęcie na prawą dłoń widoczną od nadgarstka, której place układają się w litery z języka migowego. Na jej tle pojawiają się plansze: 1. Głuchoniemi 2. Scenariusz i realizacja: Roman Załuski, zdjęcia: Janusz Pawłowski 3. Asystenci: Sabina Sośnicka, Mirosław Jaruga 4. Kierownik zdjęć: Antoni Antkowiak, konsultacja: mgr. R. Lisowski

SEKWENCJA 1 Łódź. Widok na ruchliwą ulicę, po której równolegle jedzie tramwaj i samochód. Tramwaj filmowany pod różnymi kątami, wokół niego przechodnie i rowerzyści. Zbliżenie na fasadę budynku, na niej tablice „Państwowy Zakład Dzieci Głuchych” oraz „Zasadnicza Szkoła Zawodowa”. W ścieżce dźwiękowej odgłosy ruchu ulicznego.

SEKWENCJA 2 Ujęcie na chłopca potrząsającego dzwonkiem (brak dźwięku instrumentu). Uczniowie siedzą w sali lekcyjnej, w ławkach ustawionych w półkolu. Widać, jak poruszają ustami. Wchodzi nauczycielka oznajmiająca, że rozpoczyna się pauza, oni wybiegają do sali obok, gdzie stoi stół do ping-ponga. Dwóch chłopców kłóci się o rakietkę, nauczyciel wyznacza kolejność mówiąc do nich i migając jedocześnie. Pozostali przyglądają się grze. Widok na uczniów przebiegających podwórzem, ujęcie na dziewczynkę skaczącą na skakance, chłopców grających w piłkę. Dwójka nauczycieli rozmawia w sali, w której inni uczniowie zaciekle migają o czymś stojąc w kółku, jedno z nich proponuje taniec, wskazują na głośnik. Nauczycielka nadaje rytm, oni rozpoczynają walczyka. Nauczyciele wychodzą, uczniowie tańczą dalej mimo że muzyka przestało grać, a radio nadaje wiadomości. Monolog z offu: Narrator mówi, że dzieci nie wiedzą, jak brzmią dźwięki czy cisza, a widok dzwonka skojarzył im się z czasem przerwy. Szkoła ma ich przygotować do normalnego życia wśród ludzi. Dzieci głuchonieme mają swój zespół taneczny i mogą tańczyć do rytmu dzięki temu, że nauczycielka go wyznacza, natomiast na występach dopasowują rytm do drgań podłogi, wywoływanych przez orkiestrę. Muzyka orkiestrowa.

SEKWENCJA 3 Zbliżenie na dłoń potrząsającą dzwonkiem. Nauczycielka, siedząca za biurkiem w sali pełnej młodszych dzieci, prosi jedną z dziewczynek o zdmuchnięcie świecy, kiedy do pomieszczenia wchodzi kobieta (matka jednego z uczniów). Siada na krzesełku pod tablicą, na której narysowana jest matka z dzieckiem. Nauczycielka intonuje słowo „mama” wyraźnie dzieląc je na sylaby. Później zapisuje to słowo ona tablicy. Zbliżenia na twarze kolejnych dzieci, siedzących w ławkach ustawionych w półkolu, wypowiadających słowo „mama”. Jedna z dziewczynek płacze, więc nauczycielka ją uspokaja, pomagając w wypowiadaniu słowa. Monolog z offu: Narrator mówi, że dzieci nie znają dźwięku „mama”, dlatego nauczycielka musi im wyjaśnić by nie zwracały się tak do każdej kobiety na ulicy.

SEKWENCJA 4 Ujęcie na starszych uczniów siedzących w ławkach. Nauczyciel prosi jednego z chłopców by wyjaśnił pojęcie „transport”. Uczeń odpowiada niewyraźnie ale nauczyciel oznajmia, że odpowiedź jest niepoprawna. Podchodzi do tablicy, na której przy haśle „transport” narysowana są samochody, łodzie, pociągi. Ujęcie na ucznia heblującego deski oraz pozostałe osoby w warsztacie. Ujęcie na chłopaka pokazującego nauczycielowi - szewcowi wykonaną przez siebie pracę przy butach. Ujęcie na dziewczyny w pracowni krawieckiej. Monolog z offu: Narrator mówi o trudnościach uczniów w rozumieniu abstrakcyjnych pojęć oraz o tym, że uczniowie najbardziej lubią zajęcia praktyczne, przygotowujące ich do wykonywanych w przyszłości prac. Najczęściej są dobrymi pracownikami, jednak przez swoje niedyspozycje niejednokrotnie są wykorzystywani i krzywdzeni, mimo że włożyli wiele wysiłku w to by móc pracować na równych prawach. Muzyka orkiestrowa.

SEKWENCJA 5 Ujęcie na uczniów idących parami ulicą, migających między sobą. Ujęcie na parę spacerującą parkiem, również migającą między sobą. Chłopak zaczepia jakiegoś przechodnia, który nie chce z nim rozmawiać, natomiast inna kobieta wskazuje mu drogę na ulicę Sienkiewicza. Odchodzą zgodnie z jej wskazówkami. Monolog z offu: Narrator apeluje do widzów by widząc głuchoniemych na ulicy nie patrzeć na nich „jak na widowisko”. Komentujący mówi, że „na ulicy Sienkiewicza jest ich dom, gdzie nauczyli się żyć”. Muzyka orkiestrowa.

TYŁÓWKA Na tle odchodzącej pary plansza z napisem „Koniec”. Wyciemnienie. Plansza na czarnym tle: „Produkcja: P.W.S.F. 1957. Dziękujemy personelowi i wychowankom Państwowego Zakładu Dzieci Głuchych w Łodzi przy ul. Sienkiewicza 35 za okazaną nam życzliwość i pomoc w pracy nad tym filmem. Realizatorzy”. Muzyka orkiestrowa.

Słowa kluczowe:

BOHATER DZIECIĘCY
DZIECI
GŁUCHONIEMI
JĘZYK MIGOWY
KRAWCOWA
LEKCJE
ŁÓDŹ
MIGANIE
MŁODZIEŻ
NIESŁYSZĄCY
PIŁKA
PING-PONG
PRZERWA
RUCH ULICZNY
SZEWC
SZKOŁA
TANIEC
TECHNIKUM
TRAMWAJE
ULICA SIENKIEWICZA
WALCZYK