Szczegóły materiału - Szkoła Filmowa w Łodzi

Hotel Metropole

Informacje ogólne:

Identyfikator: Hotel_metropole
Typ materiału: Etiuda fabularna
Rok produkcji: 1960
Długość materiału: 00:20:08
Nośnik wyjściowy: taśma 35mm
Kolor: czarno-biały
Dźwięk: udźwiękowiony
Uwagi

Prawa autorskie:

Właściciele:: PWSFTviT

Profil na Filmpolski.pl:

Opisy:

W pokoju hotelowym kobieta i mężczyzna rozmawiają o swych życiowych doświadczeniach oraz prywatnych konsekwencjach II wojny światowej.

Twórcy:

Sekwencje:

Czołówka Wnętrze pokoju. Łóżko z metalową ramą. Nad łóżkiem obrazek przedstawiający obejmującą się parę. Napisy na tym tle (białe litery): PAŃSTWOWA WYŻSZA SZKOŁA TEATRALNA I FILMOWA PRZEDSTAWIA OPOWIADANIE ST. DYGATA HOTEL METROPOLE w adaptacji telewizyjnej M. CHWEDCZUKA, aktorzy: TATIANA BUSZMA-NIECZYK, ZYGMUNT MALANOWICZ, dźwięk: J. RYBICKI, montaż: W. IKONOMOW, asystenci: A. TRZOS, W. PALMOWSKI, kierownictwo zdjęć: J. SIWEK, zdjęcia: ANDRZEJ KOSTENKO, reżyseria: MARIAN CHWEDCZUK, WŁADYSŁAW IKONOMOW. Dojazd kamery do obrazu nad łóżkiem. Off: muzyka instrumentalna (m.in. flet).

Sekwencja 1 Ponownie ujęcie przedstawiające obraz nad łóżkiem. Odjazd kamery. W łóżku leży para. Dziewczyna odpowiada na pytanie chłopaka, czy często nocowała w hotelu z mężczyznami. Opowiada o zakochanym w niej młodym oficerze marynarki wojennej. Do półzbliżenia: twarz opowiadającej kobiety. Powolny odjazd kamery, gdy kobieta opowiada, że po nocy spędzonej z nią w hotelu oficer był „głupi i ordynarny”. Komentuje, że kobiety często oddają się mężczyznom z litości. Odwraca głowę w kierunku chłopaka i mówi, że to się „nie opłaca żadnej ze stron”. Chłopak komentuje, że ta litość jest „nagrodą za wytrwałość”, a kobieta zgryźliwie reaguje, że to „zawracanie głowy”. Kobieta pyta o godzinę, chłopak odpowiada, że zegarek jest na stoliku. Dziewczyna sięga do szafki po zegarek. Na pytanie chłopaka o godzinę odpowiada, że jest trzecia. Odkłada zegarek i mówi, że niedługo będzie świtać. Bierze maskę karnawałową z szafki i przykłada ją do twarzy. Kobieta i mężczyzna rozmawiają o restauracji, w której byli. Chłopak pyta dziewczynę o „obraz Renoira”, ale ta myśli, że chodzi o reżysera. Kobieta zakłada płaszcz i wstaje z łóżka, mężczyzna zapala papierosa. Rozmawiają o inteligencji dziewczyny, która pyta, czy chłopakowi nie przeszkadza, że „jest głupia”. On odpowiada, że „nie chciałby, by była mądra, w każdym razie nie w guście seminarzystek z historii sztuki”. Dziewczyna stoi w oknie. Zwraca uwagę, że w podwórzu naprzeciwko cały czas pali się światło. Jest zaciekawiona. Odwraca się w kierunku chłopaka, który leży w łóżku. Chłopak stwierdza, że to pewnie jakieś małżeństwo kłóci się ze sobą. Snuje wizję, jak może wyglądać taka kłótnia. Mówi, że na pewno też patrzą w ich okno. Dziewczyna odchodzi od okna, siada przy chłopaku i mówi, że wszystko, co mówi, jest smutne; zauważa, że on sam jest smutny. Stwierdza, iż musi się podobać kobietom i że wygląda na „rozżalonego” i „niepewnego”. Mężczyzna mówi, by nie filozofowała. Dziewczyna prosi chłopaka, by wreszcie powiedział, kim naprawdę jest. Dopowiada, że ojciec przestrzegał ją przed mężczyznami, którzy nic o sobie nie mówią. Kładzie się obok chłopaka. Chłopak bierze papierosa do ust. Dziewczyna również prosi o papierosa. Chłopak unosi się, bierze paczkę do rąk i ponownie się kładzie. Zauważa, że wcześniej dziewczyna nie zadawała takich pytań. Dojazd kamery do pary w łóżku. Mężczyzna całuje dłoń kobiety. Off: muzyka instrumentalna (m.in. flet). Para zaczyna się całować. Kamera wykonuje pionowy ruch w górę, finalnie pokazując obraz nad łóżkiem.

Sekwencja 2 Ponownie ujęcie przedstawiające obraz nad łóżkiem. W łóżku znajduje się para – chłopak leży, dziewczyna siedzi i zapala papierosa. Słuchać gwizd. Dziewczyna jest zaniepokojona. Chłopak odpowiada, że to gwizd lokomotywy na Gare Montparnasse [stacja kolejowa w Paryżu]. Dziewczynie wydawało się, że to alarm. Dojazd kamery do łóżka. Chłopak pyta o ślady, które wojna zostawiła w kobiecie. Domaga się odpowiedzi. Dziewczyna mówi, że musi się zastanowić. Wydmuchuje dym z ust. Opowiada o tym, gdy „nasza bateria raz zestrzeliła messerschmitta” i obok jej stanowiska przenoszono niemieckiego lotnika. Mówi, że czasem budzi się w nocy i pamięta, co powiedział do niej umierający lotnik. Historia zestrzelenia innego niemieckiego samolotu i radości z tego faktu – „nikt nie pamiętał o wczorajszym zdarzeniu”. Obraz pary leżącej w łóżku. Dziewczyna kontynuuje swoją opowieść. Gdy mówi emocjach, które nadal jej towarzyszą, chłopak zaczyna się śmiać. Mówi, że dziewczyna opowiedziała mu fabułę filmu z Joan Crawford. Dziewczyna kładzie się, mówiąc, że chłopak wygaduje głupstwa. Chłopak siada i ubiera koszulę. Mówi, że wojna prowadzona przez Amerykę go śmieszy. W lustrze widać odbicie pary – chłopak wstaje z łóżka. Chłopak przegląda się w lustrze. Opowiada, jak widzi udział Amerykanów w II wojnie światowej, toczonej między innymi w Europie. Chłopak obraca się i opiera przy ścianie, w ręku trzyma puszkę. Kontynuuje swoje ironiczne przemyślenia o udziale Amerykanów w wojnie i ich powrocie do domu, gdzie zastanawiają się nad „bezmyślnością i okrucieństwem wojny”. Przelewa zawartość puszki do dwóch szklanek. Bierze je w ręce i podchodzi do łóżka, jedną z nich podaje kobiecie. Twarz chłopaka w półzbliżeniu. Odpowiada dziewczynie na pytania, które wcześniej zadawała: mówi o sobie i o tym, jak wygląda obecnie jego życie. Mieszka w Hotelu Metropole. Nie ma zawodu, kiedyś chciał studiować chemię. Jego rodzice są „niczym obecnie”. Nie ma „filozofii życiowej”. Konstatuje, że ojciec kobiety (zwraca się do niej imieniem Sally) powinien zakazać jej spotykania się z nim. Oddalenie. Dziewczyna wymienia, co chłopak musiałby zrobić, by zadowolić jej ojca. Chłopak kładzie się obok dziewczyny i komentuje, że jej największy czar zawiera się w tym, że nie potrafi pojąć, o czym on opowiada. Dziewczyna protestuje i nawiązuje do filmu Ludzie bez jutra z Joan Crawford. Chłopak zarzuca dziewczynie oszustwo. Mówi, że usiłuje ona sobie „nadać styl”. Dziewczyna się broni, że każdy to robi – nawet chłopak. On odpowiada, że jego tożsamość jest „poza zasięgiem możliwości pojmowania” kobiety. Mówi, że „stylem amerykańskiej girl” próbuje zagłuszyć w sobie słowiański niepokój. Dziewczyna zaprzecza i przytula się do mężczyzny. Opowiada o swojej rzeczywistości i codziennych, prozaicznych problemach. Chłopak całuje ją. Off: muzyka instrumentalna (m.in. flet). Dziewczyna próbuje skończyć swoją wypowiedź, ale chłopak ją ucisza. Porównuje ją do gwiazdy nad Atlantykiem. Dziewczyna mówi o chłopaku, że jest „głuptasem”. Para zaczyna się całować. Ruch kamery w górę: do zbliżenia na obraz nad łóżkiem.

Sekwencja 3 Ponownie ujęcie z obrazem nad łóżkiem. Plan pełny: pokój, w łóżku śpi mężczyzna. Z offu dobiega głos kobiety, która czyta list do mężczyzny („nie zobaczymy się więcej”). List kobiety, cień kieliszka (off: kobieta zdradza, że jest żoną oficera marynarki, o którym opowiadała). Obraz śpiącego mężczyzny. Ściemnienie. Off: muzyka instrumentalna (m.in. flet).

Tyłówka: Plansza (białe litery na czarnym tle): produkcja: P.W.S.T.i F. – 1960

Słowa kluczowe:

AMERYKA
AMERYKANKA
HOTEL
II WOJNA ŚWIATOWA
PARA
POLAK
ROMANS
STANY ZJEDNOCZONE