Szczegóły materiału - Szkoła Filmowa w Łodzi

Lekarka wiejska

Informacje ogólne:

Identyfikator: Lekarka_Wiejska
Typ materiału: Etiuda fabularna
Rok produkcji: 1949
Długość materiału: 00:07:04
Nośnik wyjściowy: kaseta BetaCam
Kolor: czarno-biały
Dźwięk: udźwiękowiony
Uwagi

Prawa autorskie:

Właściciele:: PWSFTviT

Profil na Filmpolski.pl:

Opisy:

Adaptacja utworu Marii Kołaczyńskiej pt. „Cud”. Lekarka z wiejskiego ośrodka zdrowia opowiada następcy o początkach swojej pracy. Zdobycie zaufania ludzi było niełatwym zadaniem, co ilustruje retrospekcja ukazująca jedną z pierwszych wizyt u chorej cierpiącej na potyfusowe zapalenie płuc. Z czasem jednak mieszkańcy przekonali się do opieki medycznej, co zaowocowało powstaniem Wiejskiego Ośrodka Zdrowia w Jodłowej.

Twórcy:

Sekwencje:

CZOŁÓWKA Czarna plansza, białe napisy: 1. „LEKARKA WIEJSKA” w/g noweli M. Kołaczyńskiej „Cud” Realizacja JANINA HOBOTÓWNA Zdjęcia MARCELI MATRASZEK Muzyka instrumentalna.

SEKWENCJA 1 Wieś i góry ukazane z lotu ptaka. Po schodach dużego budynku (zapewne byłego dworu) schodzi kobieta w chuście, trzymająca w ramionach dziecko. Zbliżenie na tabliczkę z napisem: „WIEJSKI OŚRODEK ZDROWIA W JODŁOWEJ”. Drzwi poczekalni otwierają się, wchodzi do niej lekarka w towarzystwie swego przyszłego zastępcy. Na ścianie wiszą między innymi godło Polski Ludowej oraz afisz zachęcający do wykonania RTG klatki piersiowej. W pobliżu niewielkiego biurka znajduje się oszklona szafka z lekami. Kobieta tłumaczy mężczyźnie, że poczekalnia często okazuje się za mała; pacjenci przychodzą nawet z sąsiednich wsi. Ten z kolei narzeka na niewielką ilość przyrządów lekarskich. Lekarka uświadamia mu, że w porównaniu do lat poprzednich dokonał się znaczący postęp – dawniej nikomu nie śniło się o lecznicach, a doktora traktowano jak wroga. Podchodzą do otwartego okna, skąd dochodzi śpiew ptaków; on siada przy stoliku, na którym leżą gazety i zaczyna je przeglądać, ona opiera się o parapet i zaczyna wspominać. Kiedy przyjechała tu po raz pierwszy, mieszkała w miasteczku. Wezwano ją do chorej. Muzyka instrumentalna.

SEKWENCJA 2 Mieszkanie ubogiej wiejskiej rodziny. Lekarka dogląda leżącej w łóżku chorej. Diagnozuje potyfusowe zapalenie płuc i pyta męża kobiety, dlaczego nie odwieziono jej do szpitala, skoro o zarażenie bardzo łatwo. Mężczyzna tłumaczy, że nie mógł ryzykować – żona mogłaby tam umrzeć, a wówczas dzieci i dom zostałyby bez opieki. Kamera odsuwa się od nich i panoramuje w prawo, ukazując sąsiednie łóżko, w którym leżą jeszcze dwie osoby, stół, na którym rozłożono lekarskie przyrządy; kilkoro małych dzieci oraz piec. Lekarka podwija rękaw ubrania kobiety, aby zrobić jej zastrzyk; ta jednak protestuje, mówiąc, że lekarze jedyne, co robią lekarze, to branie pieniędzy i zabijanie ludzi, a ona nie chce umierać bez księdza. Lekarka tłumaczy jej, że nie umrze od lekarstwa w strzykawce, kobieta upiera się jednak przy swoim. Zbliżenie rozgorączkowanej, lśniącej od potu twarzy chorej, której oczy pozostają na wpół zamknięte. Lekarka zwraca się do jej męża, prosząc, aby przemówił żonie do rozsądku – zastrzyk pomoże jej na serce i gorączkę. Ten jednak również nie wierzy lekom; zakłada na głowę góralski kapelusz i rusza po księdza. Każe nie tykać żony i pilnować dzieci. Na ścianie wisi obrazek przedstawiający twarz Chrystusa. W tle słychać świst silnego wiatru. Lekarka rozmawia z dziećmi, które mówią, że są głodne; przygotowuje im więc posiłek w dużym garnku i podaje do stołu. Zbliżenie tykającego zegara ściennego oraz okna, za którym szaleją wiatr i ulewa. Bohaterka wraz z najstarszą dziewczynką usypiają najmłodsze dziecko. Chora zaczyna jęczeć. Lekarka podchodzi do niej i przygotowuje się do zrobienia zastrzyku, wówczas mały chłopiec krzyczy, że ojciec powrócił. Mężczyzna wchodzi do izby, sadza syna na ławie i gładzi go po głowie. Mówi, że nie zastał księdza, ponieważ ten wyjechał już z wizytą gdzie indziej. Lekarka tłumaczy mu, że nie można dłużej czekać – chora umrze bez zastrzyku. Wywiązuje się kłótnia, mężczyzna robi się agresywny, zaczyna krzyczeć, przypomina historię Tekli od Kowalów, która zmarła po przyjęciu zastrzyku. Wygania lekarkę, grozi jej, ta jednak pozostaje nieugięta – mówi, że nie boi się jego pogróżek, a matkę trzeba ratować, bo dzieci bez niej zmarnieją; każe mu siedzieć i czekać. Mężczyzna milknie, podczas gdy ona zbliża się do chorej i wstrzykuje jej lekarstwo; zabiegowi przyglądają się dzieci. Lekarka przykrywa kobietę pierzyną. Zbliżenie tykającego zegara ściennego. Lekarka poi jednego z leżących w sąsiednim łóżku chłopców. Nagle rozlega się rozpaczliwy krzyk dziewczynki przekonanej, że matka umarła. Lekarka i mężczyzna podchodzą do jej łóżka, kobieta powoli podnosi powieki, zsuwa z głowy chustę i prosi o picie. Bohaterka sprawdza jej puls, po czym zapewnia dzieci, że było to jedynie chwilowe osłabienie, a ich matka będzie żyła. Woła do siebie gospodarza i wyjaśnia mu sposób podawania leku, po czym żegna się z rodziną.

SEKWENCJA 3 Lekarka tłumaczy mężczyźnie, że z czasem ludzie nabrali do niej zaufania; musiała przyjeżdżać coraz częściej, a już powojnie osiedliła się tu na stałe i wraz z innymi założyła Ośrodek. Zza okna dochodzi odgłos nadjeżdżającego samochodu. Kobieta zabiera swoje rzeczy i kieruje się w kierunku wyjścia. Do środka wchodzi grupa osób, pierwszy przemawia mężczyzna wyleczonej z potyfusowego zapalenia płuc kobiety. Podaje lekarce koszyk, mówiąc, że to od żony, która musiała zostać przy dzieciach.; dziewczynki i kobiety podają bohaterce bukiety kwiatów. Żegnają się serdecznie, po czym wszyscy wychodzą, aby pomachać wsiadającej do auta lekarce. Samochód z namalowanymi na tylnych drzwiach białymi krzyżami odjeżdża wiejską drogą.

Słowa kluczowe:

CUD
KOŁACZYŃSKA MARIA
LECZENIE
LEKARZ
LEKARZE
MEDYCYNA
OPIEKA MEDYCZNA
PACJENT
WIEŚ
ZAPALENIE PŁUC
ZASTRZYK