Archiwum Filmowe

Szczegóły materiału

Łodzie wypływają o świcie

Informacje ogólne:

Identyfikator 
Lodzie_wyplywaja_o_swicie_
Typ materiału 
Etiuda dokumentalna
Rok produkcji 
1955
Długość materiału 
00:13:24
Nośnik wyjściowy 
taśma 35mm
Kolor 
czarno-biały
Dźwięk 
udźwiękowiony
Uwagi 

Prawa autorskie:

Właściciele:
PWSFTviT

Profil na Filmpolski.pl:

Łodzie wypływają o świcie

Opisy:

Etiuda opowiada o życiu bałtyckich rybaków. Mężczyźni należący do portretowanej społeczności mieszkającej w Zeszywinach wypływają na łodziach na otwarte morze, ich bliscy oczekują ich w napięciu.

Twórcy:

Sekwencje:

CZOŁÓWKA SEKWENCJA 1 Pieśń ludowa śpiewana a capella przez mężczyznę. Jej treść dotyczy wiatru i morza jako źródła życia dla silnego i zdeterminowanego człowieka.. Ujęcia zachodu słońca nad brzegiem morza. Napisy: 1. „Łodzie wypływają o świcie” 2. Scenariusz i realizacja: R. Berr, IV rok studiów 3. Zdjęcia: W. Sobociński, IV rok studiów 4. Asystenci: J. Kidawa, S. Szyszko, W. Zdort 5. Produkcja P.W.S.F 1955. Łódka z żaglem płynąca po morzu, szybko znikająca z kadru. Dwóch rybaków stojących na łodzi wyciąga sieć z wody – plan ogólny i pełny. Ryby złowione w sieci, wyciągane przez jednego z mężczyzn w planie średnim. Wyciąganie sieci. Detal – ryby leżące w sieci. Dwie mewy na tle chmur. Mężczyzna i chłopiec wchodzą na wydmę, pojawiając się w głębi kadru. Zatrzymują się i wpatrują w morze. Monolog z offu: Narrator nawiązując do pieśni ludowej w poetycki sposób mówi o wsłuchiwaniu się w dźwięk morza, które przynosi pożywienie, wymaga jednak w zamian ciężkiej i wytrwałej pracy.
SEKWENCJA 2 Poranek. Mężczyzna i chłopiec wędrują po wydmach w stronę morza, mijają pale wbite w ziemię. Łódka stojąca na brzegu w pierwszym planie, w głębi ludzie idący z dziećmi na plażę, przed nimi biegnie i zatrzymuje się pies. Brzeg morza – rybacy przygotowują łodzie. Detal – fala morska tuż przy brzegu, odbijająca promienie słońca. Do brzegu przybija łódź rybacka – dwóm rybakom we wciąganiu łodzi na brzeg pomagają koledzy. Chłopiec przechodzi brzegiem plaży wśród osób zwijających sieci. Chłopak zagląda do łodzi ogląda leżące na dnie ryby. Praca przy naprawie sieci: mężczyzna i kobieta w planie pełnym; dwaj mężczyźni wyciągają ryby z sieci, jeden z nich klęczy; dwaj mężczyźni trzepią sieć stojąc po kolana w wodzie. Wrzucanie ryb do metalowej wanny i ważenie ich. Dziewczyna w głębi ciemnego planu niesie na nosidłach dwa wiadra, idąc po piasku w stronę kamery. Przygląda się jej mężczyzna, który wcześniej ważył ryby – poprawia włosy, uśmiecha się. Morskie fale. Komentarz z offu: narrator mówi o różnych rodzajach sieci rybackich oraz o metaforycznej sieci uczucia, z której trudno się wyplątać.
SEKWENCJA 3 Śpiew mężczyzn o losie rybaka – trwają Zeszywiny czyli Święto Sieci. Uśmiechnięta twarz dziecka w zbliżeniu, chłopiec odwraca się i zaczyna biec w głąb planu – dwaj mężczyźni łapią go w rybacką siatkę. W tle kaszubska chałupa, na zewnątrz świętujący ludzie. Krótkie ujęcia w planach średnich na kobietę i dwóch mężczyzn, którzy kołyszą w leżącego w sieci chłopca. Dwie kobiety w chustkach przed domem zabawiają niemowlę. Uśmiechnięta kobieta w planie bliskim. Zbliżenie śmiejącego się mężczyzny w kapeluszu, który zasłania mu oczy. Chłopiec przekręca się w sieci, w której jest kołysany. Plan ogólny – chłopiec ląduje na ziemi, mężczyźni się po niego schylają. Trzech starych rybaków w czapkach siedzących przy stole zastawionym butelkami z piwem – rozmawiają, spoglądają w kierunku kamery. Młodzieniec gra na akordeonie pod płotem, podbiega do niego chłopiec i zatrzymuje się przy nim. Dwaj mężczyźni przy stole wołają gestami rąk akordeonistę do siebie. Chłopak wraz z instrumentem podchodzi do stołu. Zbliżenie na pokazywanego już wcześniej mężczyznę w kapeluszu. Młody człowiek jest szczęśliwy, że została zaproszony do braci rybackiej. Dwaj inni mężczyźni w półzbliżeniu rozmawiają ze sobą. Biesiadników obserwuje dziewczyna. Plan ogólny przed wiejską chatą – biesiadnicy z akordeonem wędrują w stronę kamery, obok nich bawią się w kółku dzieci. Monolog z offu: Narrator poetycko opowiada o wierzeniach rybaków, którzy mawiają: „Dużo ryb w niewodzie na lądzie – dużo ryb w sieci na morzu” – stąd zwyczaj kołysania dzieci w rybackich sieciach. Zeszywiny to dzień marzeń, które jutro się spełnią, kolejny młody człowiek po raz pierwszy wyruszy na połów.
SEKWENCJA 4Zachód słońca nad morzem. Łódź rybacka przy brzegu morza. Trzy łodzie stojące obok siebie, na jednej z nich napis: „Jan 3”. Młoda kobieta, która była obecna na Zeszywinach zbiega piaskową dróżką wzdłuż wydmy. Młody rybak, akordeonista wychodzi zza sieci rybackich. Dziewczyna przebiega przed kamerą, ogląda się za siebie, w tle stoi chłopak. Dziewczyna biegnie dalej boso po piasku, wskakuje do stojącej na brzegu łodzi, wreszcie siada na plaży. Mężczyzna idzie w jej stronę.
SEKWENCJA 5 Świt. Mężczyzna z siecią rybacką na plecach oddala się od kamery, idzie w stroną łodzi zacumowanych przy brzegu. Krótkie ujęcia mężczyzn przygotowujących się do połowu – ściągających linii z wieszaków, zarzucających je na plecy. Mężczyźni pracujący przy łodziach nad brzegiem morza. Trzej rybacy dyskutują o miejscu najbliższego połowu. Łodzie wciągane są do wody. Dwaj rybacy podchodzą do młodego mężczyzny, ten rusza wraz z nimi w stronę morza. Młodzieniec podbiega do łodzi, wchodzi do środka i podnosi do góry płachtę żagla, pod którym schował się chłopiec chcący wypłynąć na morze z rybakami. Zbliżenie – roześmiana twarz dorosłego rybaka. Chłopiec zeskakuje z łodzi i ucieka. Wyciąganie na morze łodzi „Jan 2”. Trzej rybacy, w tym młody rybak wskakują na pokład. Z oddali przybiega dziewczyna, przygląda się wypływającym, stojąc przy pozostawionych sieciach rybackich. Mężczyźni na łodzi „Jan 2” walczą z falami – wiosłują, rozstawiają żagiel. Panorama na morze. Monolog z offu: Narrator mówi o powtarzanym „dzień w dzień, rok w rok” trudzie wypływania w morze, stale podejmowanym wysiłku oraz konieczności rozłąki.
SEKWENCJA 6 Wschodzące słońce zasłaniane przez rozciągnięte sieci rybackie. Zmienia się pogoda, morze robi się coraz bardziej wzburzone, wieje silny wiatr. Zaczyna się sztorm. Kilka ujęć ciemnego nieba, słońca przesłoniętego przez chmury. Łódź rybacka SPI 62 na morzu. Trzech mężczyzn z drewnianymi wiosłami walczy z falami i silnym wiatrem. Ujęcia na wiosłujących mężczyzn, dramatyczna muzyka symfoniczna. Łódź zbliża się do brzegu, z tyłu gromadzą się ludzie gotowi do udzielenia pomocy. Mężczyźni z brzegu biegną do łodzi, która dobija już do plaży. Trzej mężczyźni stoją na wzniesieniu i obserwują morze, dołącza do nich dziewczyna. Mężczyźni z łodzi wyciągają pustą sieć. Zza wydmy wybiega znajomy, bosy chłopiec. Widok na niespokojne morze. Monolog z offu: Narrator mówi o północnym wietrze przynoszącym zagrożenie dla ludzi na morzu.
SEKWENCJA 7 Kobiety w chustach gromadzą się nad brzegiem morza. Zatrzymują się obok stojących mężczyzn. Wszyscy bez słów wpatrują się w morze. Zbliżenie zmartwionej ciemnowłosej dziewczyny. Wystrzelona raca lecąca po niebie – sygnał, że jedna z łodzi jest w niebezpieczeństwie. Zbliżenia na twarze zaniepokojonych obserwatorów. Mężczyzna biegnie brzegiem morza. Detal – mężczyzna podpala zapałkami niedużą stertę chrustu – chce dać sygnał rybakom. Kłęby dymu unoszą nad brzegiem morza. Ujęcie pustego morza i ciemnego nieba nad nim. Półzbliżenie – sylwetka dziewczyny patrzącej w morze. Chłopiec siedzi przy brzegu i wpatruje się w morze. Podobne ujęcia oczekujących ludzi w różnych planach. Ludzie powoli się rozchodzą. Ciemna sylwetka młodej kobiety stojącej na wzniesieniu, słychać świszczący wiatr. Monolog z offu: Narrator mówi o tym, że gdy wieje północny wiatr „pozostaje oczekiwanie i ślad nadziei”.
SEKWENCJA 8 Wschód słońca nad brzegiem morza, spokojna muzyka symfoniczna. Młoda kobieta w planie pełnym przechodzi przez kadr. Uspokojone morze. Ciemnowłosa dziewczyna nadal wypatruje łodzi. Fale morza, w głębi słońce przebijające się przez chmury. Zbliżenie na nagle rozjaśniającą się twarz dziewczyny. Łódka stojąca na wodzie przy brzegu, w środku jeden mężczyzna, dwaj inni już na lądzie. Dziewczyna uśmiecha się i rusza w stronę rybaków. Mężczyźni ciągną sieci na plecach. Kobieta biegnie w ich stronę. Plan totalny – rybacy i ich rodziny zbierają się na plaży, aby przywitać tych, którzy powrócili z morza. Napis: „Koniec”. Monolog z offu: Narrator charakteryzuje prawo morza, wedle którego wygrać z nim mogą tylko ludzie odważni i silni. KONIEC

Słowa kluczowe:

  • POŁOWY SIECIOWE

  • POŁÓW TRADYCYJNY

  • PRL

  • RYBACY

Ważne: nasze strony wykorzystują pliki cookies
Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim urządzeniu końcowym. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies. Więcej szczegółów w naszej Polityce Prywatności.
Akceptuję pliki cookies z tej strony
x