Szczegóły materiału - Szkoła Filmowa w Łodzi

Medalik

Informacje ogólne:

Identyfikator: Medalik
Typ materiału: Etiuda fabularna
Rok produkcji: 1957
Długość materiału: 00:16:58
Nośnik wyjściowy: taśma 35mm
Kolor: czarno-biały
Dźwięk: udźwiękowiony
Uwagi

Prawa autorskie:

Właściciele:: PWSFTviT

Profil na Filmpolski.pl:

Opisy:

W trakcie niemieckiej okupacji małżeństwo zatrudnia Żydówkę jako służącą. Para zmienia jej imię z Róży na Gienię i pilnuje, aby nikt jej nie zobaczył. Kiedy pod nieobecność męża stan ciężarnej pani domu nagle się pogarsza, bohaterka zmuszona jest udać się do apteki po zastrzyk. Gienia musi wyjść na ulicę, gdzie grozi jej śmiertelne niebezpieczeństwo.

Twórcy:

Sekwencje:

CZOŁÓWKA Napisy: MEDALIK WG. OPOWIADANIA M. JAROCHOWSKIEJ GRAJĄ KETTI EFRON, MARIA KANIEWSKA, BARBARA POŁOMSKA, MARIAN WOJTCZAK ZDJĘCIA BONAWENTURA SZREDEL ASYSTENCI W. JANISZEWSKA W. KRÓL SCENARIUSZ I REALIZACJA ALEKSANDER SAJKOW PRODUKCJA PWSF 1957 Muzyka instrumentalna.

SEKWENCJA 1 Mieszkanie. Ciężarna pani domu podchodzi do zastawionego stołu, aby włożyć kwiaty do wazonu. Jej mąż uruchamia gramofon. Kobieta głośno wzywa Gienię. Gdy wychodzi, aby ją znaleźć, mężczyzna próbuje stojącego w pobliżu tortu. Służąca dogląda w kuchni jedzenia i nie reaguje na wołanie. Wreszcie odwraca się. Rozpoczyna się jej monolog wewnętrzny: nie jest i nigdy nie była „Gienią”. Bierze wazon i kwiaty. Ciężarna kobieta stwierdza, że trochę ruchu nie musi jej teraz zaszkodzić. Każe podwładnej zapamiętać jej nowe imię. Zadaje pytania o przygotowane dla gości potrawy. Przypomina, że pan lubi, jak „Gienia” się stara. Monolog wewnętrzny Róży: stara się, bo musi, jej los zależy od tego, czy panu smakuje ciasto. Uspokojona pani domu siada na krześle i wydaje dalsze dyspozycje. Upewnia się, czy służąca nauczyła się pacierza i codziennie go odmawia. Prosi o podanie śledzia. Jedząc, przyznaje, że dawniej nie trzymałaby takiej jak ona - niewierzącej - nastały jednak ciężkie czasy. Jest zarazem przekonana, iż Bóg już jej wybaczył, udało jej się bowiem wymodlić upragnione dziecko - dziewczynkę. Do kuchni wchodzi pan domu. Mężczyzna nalewa sobie wina i informuje „Gienię”, że nazajutrz wyjeżdża na cały tydzień i każe jej dbać o żonę. Służąca potwierdza, że rozumie. Monolog wewnętrzny Róży: jej także przyda się to dziecko - dzięki niemu będzie im bardziej potrzebna. Mężczyzna wychodzi. Monolog wewnętrzny Róży: po narodzinach dziecka może stać się niezbędna i nie będą mogli wyrzucić jej na ulicę - na śmierć. Wsłuchuje się w muzykę dochodzącą z gramofonu i poruszając się w rytm walca, wspomina przeszłość. Muzyka z gramofonu.

SEKWENCJA 2 Bohaterkę budzi głośny śmiech uczestników przyjęcia, słyszy język niemiecki. Monolog wewnętrzny: przyjęcia pomagają jej pracodawcom załatwiać interesy z Niemcami. Służąca ponownie zasypia. Śnią jej się pan domu trzymający butelkę wina i jego żona z wazonem z kwiatami pod pachą. Oboje stoją nad jej łóżkiem. Mężczyzna przekonuje kobietę, że wygląd służącej ją demaskuje. Róża zapewnia, że będzie im służyć, zrobi wszystko, byle dali jej przeżyć. Mężczyzna stwierdza, że jeśli służąca pojawi się na ulicy, oboje trafią do więzienia. Pani domu zarządza areszt domowy dla służącej. Dotyka swojego brzucha, dodając, że służąca im się przyda. Jej mąż nie chce się na to zgodzić. Róża oferuje parze zapłatę za każdy dzień i miesiąc. Następnie podaje im dłoń, aby mogli ściągnąć z niej pierścień i bransoletkę. Oglądają biżuterię. Róża wstaje z łóżka. Monolog wewnętrzny: jak by to było nie bać się chodzić po ulicach, rozmawiać ze znajomymi, spacerować po parku, pożyczać książki. Wie jednak, że ani na sekundę nie może zapomnieć, kim jest. Przechodzi przez kuchnię do pokoju, w którym odbyło się przyjęcie. Podnosi okienną roletę, aby spojrzeć przez szybę. Po chwili opuszcza ją i wraca do swojej sypialni. Kładąc się do łóżka, spogląda na wiszący na ścianie obraz przedstawiający Matkę Boską z Dzieciątkiem. Monolog wewnętrzny: noce przynoszą różne myśli, w dzień nie ma na nie czasu - z wyjątkiem niedziel. W najbliższą niedzielę kobiety miały zostać same w domu.

SEKWENCJA 3 Służąca siedzi w pokoju z książeczką do nabożeństwa, spoglądając na inny obraz przedstawiający Matkę Boską z Dzieciątkiem. W tle słychać dźwięki mszy nabożeństwa odprawianego po łacinie. Nagle słyszy rozpaczliwe wołanie pani domu. Ubrana w szlafrok kobieta z trudem wchodzi do pokoju. Skarży się na ból, choć termin porodu przypada dopiero za dwa miesiące. Służąca przysuwa jej krzesło, podczas gdy gospodyni telefonuje do doktora. Lekarz przepisuje zastrzyk. Zapewnia go, że ma kogo posłać do apteki. Każe służącej iść do apteki. Bohaterka boi się. Gospodyni przyznaje, że zapomniała o jej sytuacji. Gospodyni zaczyna rozpaczać nad swoim losem. W końcu służąca zgadza się pójść do apteki. Kobieta daje jej pieniądze i mówi, że będzie się za nią modlić. Róża zerka na obraz. Pracodawczyni zakłada jej na szyję medalik.

SEKWENCJA 4 Na chodniku, którym idzie Róża, białą farbą namalowano wielką literę „V”. Gdy wchodzi do apteki, wpada na nią wychodząca stamtąd blondynka. Kobieta przygląda jej się przez chwilę. Kiedy bohaterka wchodzi do środka, blondynka przystaje przy ścianie pod napisem po niemiecku „Żydzi są naszym nieszczęściem”. Czeka, aż służąca wyjdzie z apteki, a gdy mija ją na chodniku, zaczepia i każe pójść ze sobą, w przeciwnym razie wezwie funkcjonariusza granatowej policji. Prowadzi ją do kamienicy. Na klatce schodowej żąda, aby służąca oddała jej futro. Następnie wkłada je na siebie. Ściąga z niej również chustkę. Dostrzega medalik na szyi bohaterki. Nazywa ją parszywą żydówicą i zrywa medalik. Na schodach pojawia się dziewczynka, na której widok blondynka ucieka, upuszczając medalik. Dziecko zbliża się do służącej i podaje medalik. Bohaterka patrzy na dziewczynkę, bierze od niej medalik i znów zalewa się łzami. Muzyka instrumentalna.

TYŁÓWKI Napis: KONIEC Muzyka instrumentalna.

Słowa kluczowe:

HOLOCAUST
II WOJNA ŚWIATOWA
KAMIENICA
ŻYD