Szczegóły materiału - Szkoła Filmowa w Łodzi

Mieszkanie

Informacje ogólne:

Identyfikator: Mieszkanie
Typ materiału: Etiuda fabularna
Rok produkcji: 1962
Długość materiału: 00:10:51
Nośnik wyjściowy: taśma 35mm
Kolor: czarno-biały
Dźwięk: udźwiękowiony
Uwagi

Prawa autorskie:

Właściciele:: PWSFTviT

Profil na Filmpolski.pl:

Opisy:

Załoga pogotowia ratunkowego przyjeżdża do umierającego starszego człowieka. Pielęgniarz dostrzega w tym szansę, by poprawić warunki bytowe swojej rodziny.

Twórcy:

Sekwencje:

Sekwencja 1 Jest ciemno. Zbliżenie, jazda kamery w prawo: maski samochodów na stacji pogotowia ratunkowego. Pojawiają się plansze z napisami: 1. MIESZKANIE 2. WEDŁUG OPOWIADANIA KORNELA FILIPOWICZA Słychać dźwięk odpalanego samochodu i zapala się reflektor. Karetka rusza gwałtownie, zatrzymuje się przy budynku stacji pogotowia ratunkowego. Kierowca nie gasi silnika i od środka otwiera drzwi wsiadającemu mężczyźnie w fartuchu, z płaszczem na ramionach. Ten siada obok kierowcy, jest lekarzem. Czekają na mężczyznę, który jest widoczny przez szklane drzwi i rozmawia przez telefon wiszący na ścianie. Kierowca trąbi. Mężczyzna macha ręką, spokojnie kończy rozmowę, odkłada słuchawkę i wychodzi. Jest w białym fartuchu, a na ramionach ma założony kożuch. Jest pielęgniarzem. Na pytanie lekarza odpowiada, że „jeszcze nic”. Wsiada do samochodu, zajmuje tylne siedzenie; zapytany przez lekarza, co by „wolał”, odpowiada, że jest mu „wszystko jedno”: ma chłopca i dziewczynę oraz jest „ciasno”. Karetka rusza i jedzie szybko przez ciemne ulice miasta, słabo oświetlone latarniami i neonami. Widok drogi z perspektywy osób siedzących w szoferce. W szoferce siedzą kierowca i lekarz. Za nimi w małym okienku widać twarz pielęgniarza. Ulica jest pusta. Mijają spawacza naprawiającego szynę tramwajową. Znowu wnętrze szoferki, a potem ulica. Bohaterowie przejeżdżają pod wiaduktem, po którym jedzie pociąg osobowy – widoczne są podświetlone okna. Twarz kierowcy w półzbliżeniu. Samochód wykonuje ostry zakręt, słychać pisk opon. Dojeżdżają do drewnianego domu, przy którym zaparkowane jest auto Syrena. Przed gankiem stoi starsza kobieta owinięta chustę. Wprowadza lekarza i pielęgniarza do środka.

Sekwencja 2 Kobieta wprowadza mężczyzn do domu. W pomieszczeniu stoją zasłane, nieduże łóżko metalowe, stół kuchenny, taboret i kredens. Lekarz wiesza swój płaszcz na haczyku przytwierdzonym do kredensu i przez szeroko otwarte drzwi przechodzi do innego pomieszczenia. Pielęgniarz zdejmuje swój kożuch, ale nie zostawia go i, idąc za lekarzem, niesie go razem z torbą, którą ma w prawej ręce. Mężczyzna w garniturze, który siedzi na fotelu bujanym obok łóżka chorego, wstaje na ich widok, zapina marynarkę. Lekarz podchodzi do łóżka, siada na nim i bada puls chorego. Na pierwszym planie wychudzona twarz chorego, z tyłu sylwetka mężczyzny, który ponownie zasiadł w fotelu bujanym i przygląda się czynnościom lekarza. Ten sprawdza oczy chorego, osłuchuje go przez stetoskop. Chory płytko oddycha. Pochylony nad nim lekarz rozgląda się po pokoju. Ujęcie przedstawiające fragment pokoju: nocny stolik zastawiony lekarstwami, podłoga ze starym dywanem, na niej kapcie; kamera unosi się, pokazując wypastowane buty, a potem całą sylwetkę eleganckiego mężczyzny, który stuka palcami w podłokietnik fotela. Lekarz wyjmuje ciśnieniomierz, zakłada go na ramię chorego i zadaje pytanie o pokrewieństwo. Mężczyzna w bujanym fotelu informuje, że jest synem. Półzbliżenie: twarz chorego, który ma półprzymknięte oczy i płytko oddycha. Pokój w planie pełnym, ruch kamery do przodu: widać wytapetowaną ścianę z małymi obrazkami, zegar, plecy stojącego pielęgniarza, siedzącego na łóżku lekarza oraz stukającego palcami mężczyznę w fotelu. Lekarz zleca pielęgniarzowi przyniesienie medykamentów. Na pytanie lekarza, jak długo chory jest nieprzytomny, syn oświadcza, że „dopiero co przyjechał” i woła gospodynię, panią Marię. Gospodyni jest w ciemnej sukni, a pod szyją ma dużą broszkę. Kobieta informuje, że mężczyzna jest nieprzytomny od „wczorajszego rana” i że był już ksiądz „z Panem Bogiem”. Pielęgniarz zabiera się do podania zastrzyku, lekarz wychodzi, mężczyzna wstaje z fotela i idzie za nim. Przechodzą do mniejszego pomieszczenia z kredensem, lekarz siada za stołem, zakłada okulary i zaczyna coś pisać. Pielęgniarz, który wykonał zastrzyk, chowa strzykawkę i igłę do pudełeczka, rozgląda się po pokoju chorego. Lekarz siedzi przy stole, coś pisze. Nad nim stoi mężczyzna, kobieta pozostaje z tyłu. Lekarz zdejmuje okulary i rozmawia z mężczyzną. Nie jest on zaskoczony stanem swojego ojca, spokojnie pyta, kiedy umrze. Lekko napięta twarz zasmuconej kobiety. Lekarz daje mężczyźnie receptę, informuje, że chory powinien zasnąć; zaleca, by w razie pogorszenia stanu chorego mężczyzna się z nimi skontaktował. Żegna się, zdejmuje płaszcz z kredensu, zarzuca go na ramiona i idzie w kierunku drzwi. Cztery postacie są widoczne od tyłu. Słychać ciche jęki chorego i wszyscy odwracają się w jego stronę. Podchodzą do łóżka. Półzbliżenie: twarz chorego, który z wysiłkiem stara się coś zaśpiewać. Gospodyni przysłuchuje się i po chwili informuje resztę, że „starszy pan śpiewa to, co pani zawsze śpiewała”. Nieruchome twarze osób stojących nad chorym. W tle rozlega się dźwięk pozytywki. Widok wiszącego na ścianie portretu eleganckiej kobiety w kapeluszu, zdjęcia chłopczyka stojącego przy koniu na biegunach oraz pustego miejsca na ścianie, z której został zdjęty jakiś obraz – pozostał tylko ślad na tapecie. Plan średni: leżący w łóżku chory, który zamilkł. Pielęgniarz pyta lekarza, czy pacjent się wzmocnił. Lekarz przecząco kręci głową. Zegar kominkowy, który pokazuje godzinę czwartą. Pozytywka brzmi nadal.

Sekwencja 3 Lekarz i pielęgniarz wychodzą z domu. Stają przed gankiem, zapalają papierosy i rozmawiają. Pielęgniarz stwierdza, że w domu było duszno; lekarz zwraca uwagę na gwiżdżącego ptaka; pielęgniarz mówi, że „wiosna już”. Ciekawość lekarza, jaki to ptak, zaspokaja kierowca, do którego lekarz zwraca się imieniem: Kazio. Lekarz chce jeszcze posłuchać kosa, ale kierowca przekonuje go do odjazdu. Mężczyźni wyrzucają papierosy na ulicę i wsiadają do karetki. Pielęgniarz pyta lekarza, „czy ten stary długo pociągnie”. Lekarz informuje, że „dzień, dwa, może krócej”. Karetka odjeżdża. Widok z szoferki: pusta jezdnia oświetlona nielicznymi latarniami i reflektorami karetki. Wnętrze sanitarki i postać pielęgniarza siedzącego z torbą na kolanach, za okienkiem widoczna jest z półprofilu głowa lekarza. Pielęgniarz podejmuje decyzję, że „jutro złoży wniosek na to mieszkanie”. Na pytanie lekarza o staruszkę, pielęgniarz odpowiada, że „ może pójść do przytułku”. Zastanawia się cicho nad kosztami potencjalnego remontu. Gdy wyraża głośnie zaniepokojenie, że ktoś go ubiegnie, karetka zatrzymuje się gwałtownie. Kierowca informuje zaniepokojonego sytuacją lekarza, że „pies czy kot” wbiegł pod koła albo mu się wydawało. Karetka odjeżdża ciemną ulicą.

Tyłówka: Na tle ciemnej ulicy pojawiają się napisy: scenariusz i realizacja: JAN BUDKIEWICZ, asystent: MARIANNA EWSTATIEWA; zdjęcia: ANDRZEJ RAMLAU, asystent: JERZY STĘPIEŃ; wykonawcy: WANDA JAKUBINSKA, MARIAN FRIEDMANN, ZBIGNIEW JOZEFOWICZ, JANUSZ KUBICKI, JÓZEF PILARSKI, RYSZARD PIETRUSKI; kierownik zdjęć: TADEUSZ LUBCZYŃSKI; dźwięk: inż. JERZY RYBICKI, TADEUSZ PAŁCZYŃSKI; PRODUKCJA: PWSTiF 1962.

Słowa kluczowe:

ADAPTACJA
FILIPOWICZ, KORNEL (1913-1990)
KARETKA
LEKARZ
MIESZKANIE
PACJENT
PIELĘGNIARZ
POGOTOWIE RATUNKOWE
ŚMIERĆ