Szczegóły materiału - Szkoła Filmowa w Łodzi

Archiwum Filmowe

Nocturn

00:00.00

Informacje ogólne:

Identyfikator: Nocturn
Typ materiału: Etiuda fabularna
Rok produkcji: 1958
Długość materiału: 00:19:04
Nośnik wyjściowy: taśma 35mm
Kolor: czarno-biały
Dźwięk: udźwiękowiony
Uwagi

Prawa autorskie:

Właściciele:: PWSFTviT

Profil na Filmpolski.pl:

Opisy:

Joanna postanawia odwiedzić swojego męża w Zamku w Łańcucie, gdzie mężczyzna pomaga w pracach konserwatorskich. Rozczarowana faktem, że Marcin nie ma dla niej czasu, wybiera się na samotną wycieczkę po salach i komnatach.

Twórcy:

Sekwencje:

CZOŁÓWKA Napisy na tle ujęć Zamku w Łańcucie: „Nocturn” Scenariusz i reżyseria: Krystyna Krupska-Dyjowa Zdjęcia: Danuta Feret Kierownictwo zdjęć: Zofia Budzińska Asystent reżysera: Alicja Telatycka Asystent operatora: Urszula Orczykowska Produkcja: PWSF 1958 Bicie dzwonów i muzyka instrumentalna.

SEKWENCJA 1 Profesor wchodzi na drabinę. Skrobie freski szpachelką. Marcin pyta go, czy da się je uratować. Mężczyzna odpowiada, że omówią wszystko, jak zejdzie. Dołącza do nich pan Harry, informując Marcina, że ktoś na niego czeka. Profesor przypomina mu, że kończy o dwunastej, a mają jeszcze dużo do omówienia. Marcin obiecuje szybko wrócić, ma pretensje do pana Harry’ego, który przyjął nieproszonego gościa. Ku swemu zaskoczeniu okazuje się nim jego żona Joanna. Obejmuje ją i wyznaje, że bardzo tęsknił. Martwi się jednak freskami. Kobieta dopytuje, czy na pewno jest zadowolony z niespodzianki. Mąż zapewnia ją o tym, zastrzegając jednocześnie, że najpierw musi rozmówić się z profesorem. Mówi, że pan Harry zaprowadzi ją do ich pokoju. Żona jest niepocieszona, ale godzi się ze swoim losem. Odchodząc, Marcin żartobliwie ostrzega ją, żeby po zmroku zapaliła światło, ponieważ po zamku chodzi Biała Dama i może ją porwać. Joanna stwierdza, że to świetnie - ma tylko nadzieję, że będzie to raczej Czarny Rycerz. Pan Harry zabiera jej walizkę. Bohaterka wchodzi do zamkowej komnaty przeznaczonej na małżeński pokój. Kobieta zdejmuje rękawiczki i płaszcz. Po chwili wybucha śmiechem. Klęka przed kominkiem i szczypcami dokłada do ognia polano. Blask płomieni odbija się na jej twarzy. Kiedy wymawia imię Białej Damy, słyszy za sobą huk. Odwraca się - to płaszcz spadł z wieszaka. Gdy spogląda na wiszący na ścianie portret Izabeli z Poniatowskich Branickiej, ponownie wymawia jej imię. Wpada na pomysł. Otwiera walizkę i wyjmuje z niej ubrania. Wybiera to, co najlepiej pasuje do jej wyobrażenia o Białej Damie. Zdejmuje sweter i spódnicę, upina włosy przed lustrem i wkłada tiulową etolę. Zadowolona z rezultatu, przygląda się swojemu odbiciu. Muzyka instrumentalna.

SEKWENCJA 2 Znudzona Joanna, przebrana w piżamę, siedzi w fotelu. Chowa do walizki etolę i pozostałe części garderoby, które wcześniej rozrzuciła na łóżku, po czym chowa walizkę pod łóżkiem. Odsuwa stojący w kącie pokojowy parawan i otwiera ukryte za nim drzwi. Zapala świecę i wchodzi z nią do ciemnego pomieszczenia. Znajduje tam, między innymi, pokryte pajęczynami żyrandole. Wraca do komnaty, żeby napisać wiadomość do męża na kartce i zostawić ją na stoliku. Następnie zamyka się w ciemnym pomieszczeniu i ze świecą rusza schodami w górę. Prowadzą ją one do przejścia, którym przedostaje się do Sali Pod Stropem. Mija krzesło opatrzone tabliczką z napisem „Nie dotykać PRZEDMIOTÓW”. Przygląda się wiszącym na ścianie męskim i kobiecym portretom, zdmuchuje świecę. Idzie koryta-rzem, oglądając kolejne obrazy. Trafia na szafę kredensową, otwiera jej drzwiczki - wówczas ze środka wyskakuje czarny kot. Bierze zwierzę na ręce, głaszcze je i nazywa swoim Czarnym Rycerzem. W kolejnej sali, odłożywszy kota na krzesło, ćwiczy ukłony. Sięga żyrandolu, wprawiając jego kryształy w ruch. Dotyka marmurowych waz. Idzie dalej. Portret Zofii z Czartoryskich Zamoyskiej z synami. Joanna siedzi na szezlongu, głaszcząc trzymanego na kolanach kota. Marmurowa rzeźba Flory i Zefira. Bohaterka podziwia ją, po czym wykonuje obrót wokół własnej osi, podskakuje radośnie i zbliża się do wyjścia z Jadalni Wielkiej. Otwiera drzwi do Wielkiej Sali Balowej, gdzie po chwili zaczyna tańczyć. Nagle zatrzymuje się przestraszona – zobaczyła własne odbicie w fałszywym oknie wypełnionym lustrami. Pokazuje w nim język sobie samej i ponownie bierze na ręce czarnego kota. Muzyka instrumentalna.

SEKWENCJA 3 Marcin odczytuje wiadomość, którą zostawiła mu na kartce: „Odchodzę z Czarnym Rycerzem - gwiżdżę na Ciebie, Joanna”. Odkłada ją i wychodzi z komnaty. Szuka żony, próbując otwierać po drodze różne drzwi. Wreszcie wychodzi przed zamek i zaczyna ją nawoływać. Szuka jej wokół zamku. Joanna tymczasem w Pokoju Bilardowym uderza kijem w bile, siedząc na stole. Jedną z nich strąca na podłogę. Znajdujący się piętro niżej pan Harry słyszy hałas. Bierze klucze i wychodzi z pokoju. Wkłada obuwie ochronne i rusza dalej. Marcin wraca do zamku, gdzie podąża śladem pana Harry’ego. Wkrótce jednak każdy z nich obiera inną drogę. Joanna spaceruje po komnacie pełnej rzeźb, jej mąż znajduje zgaszoną świecę, którą zostawiła w Sali Pod Stropem. Pan Harry spotyka czarnego kota, następnie zauważa cień przesuwający się po ścianie sąsiedniego pomieszczenia. Słyszy hałas - okazuje się, że to Joanna strąciła na podłogę tabliczkę znajdującą się przy rzeźbie z obrotową podstawą. Kiedy kobieta odkłada ją na miejsce, zauważa w przejściu jego postać. Twarze posągów. Nie rozpoznawszy mężczyzny, Joanna ucieka wystraszona. Przebiega przez Wielką Salę Balową i kilka innych pomieszczeń. Wreszcie dostrzega Marcina, w oddali pojawia się także pan Harry. Niezauważona, postanawia się wycofać. Ukrywa się w Apartamencie Chińskim, czekając tam na męża. Kiedy mężczyzna wchodzi do środka, Joanna włącza światło. Marcina rozbawia widok zasłoniętej wachlarzem żony w narzutce mającej ją upodobnić do Azjatki. Podchodzi do kobiety i obejmuje ją, całują się. Do komnaty wchodzi pan Harry. Rozlega się hałas, który anonsuje przybycie profesora. Mężczyzna zwraca się do Marcina, mówiąc, że szukał go wszędzie - chce rozmawiać o freskach. Mąż Joanny wychodzi z nim natychmiast, po raz kolejny zostawiając ją samą. Zasmucona bohaterka słyszy bicie zegara. Uśmiecha się lekko na widok kiwających głowami porcelanowych figurek. Muzyka instrumentalna.

Słowa kluczowe:

BIAŁA DAMA
FRESK
KOMNATA
KOT
OBRAZ
RZEŹBA
ZAMEK
ZAMEK W ŁAŃCUCIE

Ważne: nasze strony wykorzystują pliki cookies

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim urządzeniu końcowym. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies. Więcej szczegółów w naszej Polityce Prywatności.

Akceptuję pliki cookies z tej strony