Szczegóły materiału - Szkoła Filmowa w Łodzi

Noe

Informacje ogólne:

Identyfikator: Noe
Typ materiału: Etiuda fabularna
Rok produkcji: 1959
Długość materiału: 00:10:35
Nośnik wyjściowy: taśma 35mm
Kolor: czarno-biały
Dźwięk: udźwiękowiony
Uwagi

Prawa autorskie:

Właściciele:: PWSFTviT

Profil na Filmpolski.pl:

Opisy:

Film w abstrakcyjny sposób przedstawia losy grupy Żydów w różnym wieku, którzy uciekających przez pustynię. Ruiny zabudowań widoczne na piasku sugerują, że uciekinierzy to ocaleni z Holocaustu. Wycieńczeni wędrowcy próbują przeżyć na pustyni, lecz wobec obojętności innych ludzi są skazani na siebie.

Twórcy:

Sekwencje:

Czołówka NOE Produkcja: W.W.S.T.iF. – 1959 Kierownik zdjęć: Mieczysław Mękarski Współpraca: J. Szymańska, W. Antosik, J. Mrożewski, M. Rudnicki Pomysł i realizacja: Andrzej Kondratiuk, Maciej Kijowski

Sekwencja 1 Gęsty dym, który po chwili odsłania pustynię. Z piachu wystają druty i pozostałości po zabudowaniach. Nagle na pustyni pojawia się komin i oraz sznurki z praniem. Z kanału pod pustynią wychodzi starszy brodaty mężczyzna w chałacie. Za nim wychodzą inni ludzie oraz zwierzęta. Starszy mężczyzna siada na wózku i wskazuje ręką kierunek podróży. Trzech młodych mężczyzn ciągnie wózek. Wygląd wędrujących osób wskazuje na ocalałych z Holocaustu. Dźwięk kreacyjny: szum wiatru. Monolog z offu: cytat z biblijnej Księgi Rodzaju o Noem Muzyka instrumentalna

Sekwencja 2 Grupa Żydów wędruje pieszo przez pustynię, Mijają fragmenty zabudować, wystające z piasku szyldy sklepów i fabryk. Jeden z mężczyzn poprawia osadzony na drutach obraz. Po chwili zastanowienia zabiera obraz ze sobą. Przechodzi przez fragment ruin i dołącza do swoich towarzyszy. Pustynia, starszy mężczyzna w chałacie próbuje rozpalić ognisko. Młodzi mężczyźni łapią gęś. Kobieta i mężczyzna kładą się na piasku i przykrywają kołdrą. Młoda kobieta całuję mężczyznę w czoło. Następny młody mężczyzna nakręca budzik i kładzie przy głowie śpiącej obok kobiety. Kobieta budzi się i stawia zegar przy głowie mężczyzny. Starszy mężczyzna siada obok dwóch uwiązanych kóz. Nagle dzwoni budzik. Pustynia, grupa ludzi wędruje dalej. Dwie kozy umierają. Jeden z mężczyzn kończy uklepywać jeden z dwóch kopców piachu i biegnie za grupą, która powoli się oddala. Stary mężczyzna racjonuje ostatnie zapasy wody. Młodzi ludzie po kolei podchodzą by się napoić. Dwóch mężczyzn przepycha się między sobą w kolejce. Gdy wszyscy śpią ci sami mężczyźni zakradają się do kanistra z wodą i niechcący wylewają ją. Dźwięk kreacyjny: dzwonu kościelne, szum wiatru. Muzyka instrumentalna

Sekwencja 3 Słoik z rybkami, młody mężczyzna patrzy spragniony na wodę w słoiku. Młoda kobieta broni rybek. Rybki giną w piachu, a mężczyzna wypija wodę. Wyczerpani ludzie przedzierają się przez hałdy piachu gubiąc po drodze swoje bagaże. W kolejnej scenie wędrowcy leżą na pustyni przysypani piaskiem. Młody mężczyzna krzyczy w desperacji : Ja nie chcę piasku! Ja nie chcę piasku! Ja chcę wody!. Starszy mężczyzna w chałacie próbuje go uspokoić, ale zostaje odepchnięty. Pustynia, stary mężczyzna bierze garnek na wodę i wyrusza w drogę. Dochodzi do ruin, gdzie widzi inną grupę ludzi – ciepło ubrani, pija wodę. Stary mężczyzna przez dziurę w ścianie rzuca zawiniątko do mężczyzny z gitarą. Mężczyzna odkłada gitarę i patrzy na zawiniątko. Stary mężczyzna pokazuje pusty garnek. Mężczyzna z gitarą go nie widzi. Zrezygnowany starzec odchodzi i znika na pustyni. Dźwięk kreacyjny: szum wiatru. Muzyka instrumentalna Plansza końcowa

Słowa kluczowe:

BUDZIK
HOLOCAUST
KOBIETA
MĘŻCZYZNA
PIASEK
PUSTYNIA
RUINY
STARSZY MĘŻCZYZNA
WĘDRÓWKA
WODA
ŻYDZI