Archiwum Filmowe

Szczegóły materiału

Okno

Informacje ogólne:

Identyfikator 
Okno_
Typ materiału 
Etiuda fabularna
Rok produkcji 
1957
Długość materiału 
00:09:45
Nośnik wyjściowy 
taśma 35mm
Kolor 
czarno-biały
Dźwięk 
udźwiękowiony
Uwagi 

Prawa autorskie:

Właściciele:
PWSFTviT

Profil na Filmpolski.pl:

Okno

Opisy:

Tomasz ożenił się i zamieszkał na wsi z żoną i teściową. Pewnego dnia pod nieobecność małżonków ich dom odwiedza elegancka kobieta z miasta. Teściowa ze wszelką cenę próbuje się jej pozbyć i nie dopuścić do spotkania zięcia z tajemniczym gościem.

Twórcy:

Sekwencje:

SEKWENCJA 1 Polną drogą nadjeżdża samochód. Napisy: OKNO wg. „Matki” Jerzego Szaniawskiego Scenariusz i realizacja: MARIA PIOTROWSKA Zdjęcia: Henryk Kucharski Asystenci: RYSZARD BARSKI, ZOFIA NASIEROWSKA, JERZY SZYMCZEWSKI Opieka pedagogiczna: prof. ANTONI BOHDZIEWICZ prof. ADOLF FORBERT Produkcja: PWSF 1957 Mężczyzna zamyka drzwi samochodu. Próbuje go wypchnąć z piachu. Spogląda na zegarek. Odwraca się i patrzy na stojący w oddali dom, przed który wychodzi starsza kobieta. Po chwili kobieta wraca do środka, niosąc wiadro.
SEKWENCJA 2 Starsza kobieta odkłada wiadro na krzesło i przechodzi do pomieszczenia, z którego dochodzą dźwięki utworu Jana Sebastiana Bacha " Ich ruf zu dir Herr Jesu Christ" granego przez młodszą, elegancką kobietę na pianinie. Na pianinie leży papieros, który kobieta gasi w popielniczce. Obok popielniczki oprawiona fotografia mężczyzny. Kobieta bierze zdjęcie i zaczyna opowiadać o widocznym na nim mężczyźnie, Tomaszu – obecnie zięciu gospodyni. Podchodzi do okna i dodaje, że był studentem prawa, a teraz jest inżynierem w tartaku. Stojący na drodze mężczyzna wykonuje gest w stronę domu, na który kobieta próbuje odpowiedzieć. Gospodyni bierze ze stolika dzbanek z mlekiem i szklankę, wbija wzrok w zegar. Wyjaśnia, że zięć telefonował z tartaku - wkrótce przyjdzie z córką i lepiej, żeby się nie spotkali. Kobieta wyznaje, że chciałaby go zobaczyć choć na chwilę. Teściowa Tomasza jest nieugięta. Zasuwa zasłony oddzielające pokój od pomieszczenia sypialnego, przestawia ramkę na pianinie. Dochodzą do nich dźwięki samochodowego klaksonu. Kobieta próbuje pertraktować, powołując się na swój status mężatki – żony posła pracującego w dalekim kraju, do którego wkrótce dołączy. Kiedy gospodyni wciąż nie daje za wygraną, kobieta zabiera swoje rzeczy i kieruje się do wyjścia. Muzyka instrumentalna.
SEKWENCJA 3 Polną drogą nadjeżdża wóz ciągnięty przez konia. Jadąca nim para zauważa zbliżający się z naprzeciwka samochód. Gdy pojazdy się mijają, Tomasz i jego ciężarna żona odwracają się. Ich spojrzenia spotykają wzrok kobiety spoglądającej przez tylną szybę auta. Żona komplementuje samochód, mężczyzna milczy, pośpieszając konia. Kiedy się zatrzymują, pomaga jej zejść z wozu. Żona wchodzi do domu, podczas gdy on odprowadza konia.
SEKWENCJA 4 Po wejściu do pokoju żona Tomasza zachwyca się unoszącym się w środku zapachem perfum. Mężczyzna wyjmuje z torby papierosa. Teściowa twierdzi, że była u nich lafirynda z miasta, której popsuł się samochód i chciała się napić mleka. Zięć przysłuchuje się uważnie, paląc w milczeniu. Następnie podchodzi do popielniczki, gdzie zauważa wypalonego przez przybyszkę papierosa. Gasi swojego, spuszcza wzrok i zaczyna grać na stojąco ten sam utwór Bacha, który wykonała wcześniej jego znajoma. Żona Tomasza dopytuje matkę o przybyszkę. Teściowa w milczeniu rozkłada talerze na stole. Tomasz, przesuwając palcami po klawiszach, pyta, czy była młoda, czy stara. Teściowa ucina temat, mówiąc, że nie patrzyła jej w zęby. Żona Tomasza chce wiedzieć, dlaczego posmutniał. Mężczyzna twierdzi, że chodzi o opryskliwy ton teściowej. Kobieta siada na krześle, odwraca głowę i zaczyna płakać. Tomasz głaszcze ją po głowie i próbuje pocieszyć. Żona przyznaje, że wie, iż jest mu z nimi ciężko. On próbuje zaprzeczać, prosi, aby przestała płakać. Odwraca się od niej, uderza w klawisz pianina i zbliża się do okna z założonymi rękami, z nieobecnym wzrokiem, tłumacząc, że jako przyszła matka nie powinna się martwić, lecz uśmiechać i być wesoła. Gospodyni wnosi do pokoju wazę z zupą. Spogląda ponuro na cierpiącą córkę i wpatrzonego w okno zięcia. Woła ich do stołu. Oboje nie reagują. Podchodzi więc do pianina i zamyka pokrywę klawiatury. Wbijając wzrok w odwróconego do niej zięcia, mówi ze złością: „A patrz sobie, patrz!”. Muzyka instrumentalna.

Słowa kluczowe:

  • FOTOGRAFIA

  • JAN SEBASTIAN BACH (1685 - 1750)

  • KOŃ

  • PAPIEROS

  • PIANINO

  • POLNA DROGA

  • POPIELNICZKA

  • SAMOCHÓD

  • SZANIAWSKI, JERZY (1886 - 1970)

  • WIEŚ

  • WÓZ KONNY

Ważne: nasze strony wykorzystują pliki cookies
Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim urządzeniu końcowym. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies. Więcej szczegółów w naszej Polityce Prywatności.
Akceptuję pliki cookies z tej strony
x