Szczegóły materiału - Szkoła Filmowa w Łodzi

Pojedynek

Informacje ogólne:

Identyfikator: Pojedynek
Typ materiału: Etiuda fabularna
Rok produkcji: 1962
Długość materiału: 00:10:47
Nośnik wyjściowy: taśma 35mm
Kolor: czarno-biały
Dźwięk: udźwiękowiony
Uwagi

Prawa autorskie:

Właściciele:: PWSFTviT

Profil na Filmpolski.pl:

Opisy:

Po zakończonej próbie dwóch aktorów schodzi do garderoby, gdzie jeszcze raz ćwiczą scenę pojedynku na szpady. Ma to jednak tragiczne skutki.

Twórcy:

Sekwencje:

Czołówka Off: dźwięk uderzających o siebie szpad. Plansze z napisami (białe litery na szarym tle): 1. POJEDYNEK 2. SCENARIUSZ i REŻYSERIA: STANISŁAW BREJDYGANT 3. ZDJĘCIA: WOJCIECH PALMOWSKI 4. AKTORZY: GRAŻYNA STANISZEWSKA, STANISŁAW BREJDYGANT, ANDRZEJ GAWROŃSKI 5. WSPÓŁPRACA: REŻYSERSKA – PAWEŁ ZAJĄC, OPERATORSKA – MIECZYSŁAW LEWANDOWSKI 6. DŹWIĘK: JERZY RYBICKI, TADEUSZ PAŁCZYŃSKI, KIER. ZDJĘĆ: JÓZEF SIWEK 7. PRODUKCJA P.W.S.T. i F. 1962.

Sekwencja 1 Scena w teatrze – lampy nad sceną. Pionowy ruch kamery w dół – na scenie dwóch aktorów w kostiumach ćwiczy pojedynek na szpady. Jeden z nich pada na krzesło. Reżyser, stojący między rzędami na pustej widowni, prosi, by pokazali drugie zakończenie. Ujęcie z perspektywy widowni – aktorzy walczą na scenie, za nimi dekoracja. Tym razem mężczyzna pada na ziemię. Reżyser przesądza, że „zatrzymają” drugie zakończenie. Jeden z aktorów podchodzi do krawędzi sceny i mówi, że już chyba wystarczy ćwiczeń. Reżyser zgadza się i mówi, że „jutro zaczynają od finału”. Aktor, który wcześniej zadał pytanie reżyserowi, odwraca się do drugiego aktora i pyta, jak się czuje. Zza kulis wybiega w kostiumie aktorka i całuje pierwszego mężczyznę. Mówi, że był wspaniały i że „musi być taki pojutrze”. Następnie idzie przez scenę i wchodzi za kulisy. Potwierdza, że wyjdzie z teatru razem z mężczyzną. Drugi aktor odpowiada na pytanie pierwszego, że czuje się świetnie, ale pierwszy już nie pamięta, że pytał go o samopoczucie. Mówi, że on nie czuje się zbyt dobrze. Aktorzy zabierają płaszcze ze sceny i wchodzą za kulisy. Pierwszy mężczyzna mówi, że jest trochę zmęczony.

Sekwencja 2 Aktorzy wchodzą do garderoby. Rozmawiają o próbach. Jeden z nich siada przy toaletce, a drugi na fotelu. Mężczyzna rozpina górny guzik koszuli i ściąga perukę, patrząc na swoje odbicie w lustrze. Pyta drugiego mężczyznę, czy czytał sztukę. Jego kolega siedzi z założonymi rękami i bez zapału potwierdza, że czytał. Mężczyzna przy lustrze sięga do kieszeni marynarki, która wisi na oparciu krzesła. Wyciąga papierosa. Pyta kolegę, czy zapali, po czym rzuca mu paczkę papierosów. Mówi, że lubi Sartre’a, jego kolega potwierdza, iż on także. Nagle mężczyzna wstaje od toaletki i zdejmuje z wieszaka mundur nazisty. Przymierza go. Mówi, że to „mocna rzecz”. Mężczyzna mówi do siebie, stojąc przy lustrze. Jego kolega na fotelu mówi, że ich pojedynek nie jest dobry. Zbliżenie: twarz mówiącego mężczyzny. Półzbliżenie: twarz jego kolegi. Mówi, że rozumie uwagę kolegi. Wkłada papierosa do ust, zdejmuje mundur i odwiesza go. Sięga po szpady. Jego kolega proponuje, by spróbowali sportowym sprzętem. Aktor przytakuje i wyciąga sportowy sprzęt. Mówi, by zaczęli od początku i rzuca szpadę w kierunku kolegi. Ten łapie szpadę i zdejmuje perukę. Pierwszy z mężczyzn wyrzuca papierosa i wyciąga szpadę. Plan pełny: mężczyźni ustawiają się i zaczynają walczyć. Jeden z nich wpada na toaletkę. Nogą odpycha krzesło. Mężczyźni ścierają się, jeden z nich wpada na ścianę z wieszakiem. Półzbliżenie: rękojeści krzyżujących się szpad. Jeden z mężczyzn ściąga fular. Seria ujęć: walczący aktorzy. Jeden z nich wpada na toaletkę, z której spada lustro i rozbija się. Ponownie seria ujęć: walczący mężczyźni, ujmowani z różnych perspektyw. Słychać jęk. Jeden z aktorów dotyka swojej szpady, która pękła. Zbliżenie na kawałek szpady, który utknął w brzuchu drugiego aktora. Oddalenie. Ranny aktor osuwa się na ziemię. Jego kolega klęka przy nim i wypowiada łamiący się głosem imię leżącego („Andrzej!”). Andrzej przestaje się ruszać. Przerażony mężczyzna wstaje. Chce wyjść z garderoby. Zatrzymuje się przy drzwiach i obraca w stronę leżącego kolegi. Spocona twarz mężczyzny filmowana w półzbliżeniu. Rozgląda się. Martwy aktor leży na podłodze, wokół niego są rozbite przedmioty, kawałki szkła i pęknięta szpada. Obraz na chwilę traci ostrość. Mężczyzna łapie się za głowę. Podchodzi do telefonu. Dzwoni na milicję – prosi o przyjazd do teatru Arabeska, do męskiej garderoby. Podchodzi do zlewu i zaczyna myć twarz. Podnosi głowę znad zlewu i obraca się. Za nim stoi Andrzej. Zbliżenie: mokra twarz pierwszego mężczyzny. Jest zszokowany. Zbliżenie: twarz Andrzeja. Andrzej potwierdza, że to rzeczywiście on. Mówi, że zagrał w ten sposób („zresztą niewiele brakowało”). Twarz pierwszego aktora. Śmieje się. Oddalenie. Andrzej nadal trzyma ułamany kawałek szpady, skierowany w kierunku kolegi. Ten jest przerażony zachowaniem kolegi („Andrzej, co ty? co ty?...”).

Tyłówka Plansza (białe litery na ciemnym tle) z napisem: KONIEC

Słowa kluczowe:

AKTOR
GARDEROBA
POJEDYNEK
REŻYSER
SCENA
SZPADA
SZTUKA TEATRALNA
TEATR