Archiwum Filmowe

Szczegóły materiału

Pokój dziecinny

Informacje ogólne:

Identyfikator 
Pokoj_dziecinny
Typ materiału 
Etiuda fabularna
Rok produkcji 
1960
Długość materiału 
00:07:48
Nośnik wyjściowy 
taśma 35mm
Kolor 
czarno-biały
Dźwięk 
udźwiękowiony
Uwagi 

Prawa autorskie:

Właściciele:
PWSFTviT

Profil na Filmpolski.pl:

Pokój dziecinny

Opisy:

Tytułowy pokój dziecinny jest świadkiem tragicznego epizodu podczas powstania warszawskiego, kiedy sanitariuszka próbuje ratować rannego ukochanego.

Twórcy:

Sekwencje:

Czołówka Plansze z napisami i dziecięcymi rysunkami: 1. Pokój dziecinny 2. Zdjęcia: A. Kraus, IV rok studiów 3. Pomysł i realizacja: Z. Socha; Współpraca operatorska: Z. Samosiuk Off: grana na pianinie melodia Na Wojtusia z popielnika.
Sekwencja 1 Podarte firanki w oknie. Słychać huk. Na ścianie wisi obrazek przedstawiający twarz niemowlaka. Na ścianie widać ślady po kulach. Pod ścianą stoją połamane łóżeczko i krzesełko. Dalej stoją połamane mebelki, na ścianie wisi obraz przedstawiający dziecko z misiem. Podczas kolejnego huku z regału spada piłka – turla się po podłodze, także pod szklanym stolikiem, na którym leży pluszowy słoń. Drzwi do pomieszczenia otwierają się – wchodzi sanitariuszka, która prowadzi rannego powstańca, pomaga jej młody chłopiec w hełmie. Sanitariuszka zwraca się do rannego imieniem Jerzy, niemal ciągnie go za sobą. Zwraca się też do chłopca, krytykując sposób, w jaki trzyma rannego. Kładzie go pod ścianą, pod plecy podkłada mu materacyk z dziecięcego łóżka. Zwraca się do chłopca, by poprawił nogi rannemu, co chłopiec posłusznie wykonuje. Chłopiec usiłuje wyrwać rannemu pistolet, ale sanitariuszka krzyczy na niego i każe mu się wynosić. Chłopiec szybko wychodzi z mieszkania. Sanitariuszka wyciąga z torby bandaże i mówi, że muszą się spieszyć. Do pokoju znów zakrada się chłopiec, który, stojąc w drzwiach, obserwuje sanitariuszkę. Sanitariuszka chce opatrzyć rannego, ale on łapie ją za dłoń. Kobieta przytula się do niego i szepce, że trzeba go opatrzyć. Półzbliżenie na parę. Z sufitu sypie się gruz. Kobieta podnosi się i patrzy na twarz mężczyzny. Jego dłoń powoli opada. Zbliżenie: twarz mężczyzny. Ma stary bandaż na głowie. Jego powieki powoli zamykają się. Kobieta prosi Jurka, by spojrzał na nią. Mężczyzna ma nieobecny wzrok. Sanitariuszka krzyczy do niego.
Sekwencja 2 Ujęcie z perspektywy Jurka – widzi niewyraźnie, jedynym wyostrzonym punktem są oczy sanitariuszki. Słyszy, gdy kobieta nawołuje go po imieniu. Mężczyzna próbuje odpowiedzieć kobiecie – zwraca się do niej imieniem Maria; pyta, dlaczego tak dziwnie patrzy, mówi, że się boi, że boli go głowa. Pyta, dlaczego kobieta go nie słyszy. Mężczyzna modli się, by Jezus go ocalił. Widzi fragmenty wyposażenia pokoju – fragment ramy okiennej, ściany, sufitu, mebli, zdjęcia na ścianie. Mężczyzna zwraca się do matki, prosi, by wzięła go do domu. Prosi Boga, by go jeszcze nie zabierał. Szuka wzrokiem kobiety. Prosi w myślach, by dała mu pić. Mówi, że nie chce już walczyć. Ściemnienie. Mężczyzna nadal woła Marię – krzyczy, że zostanie. W kadrze widać niewyraźną twarz Marii, która wciąż (lekko zniekształconym głosem) nawołuje Jurka i mówi, że go kocha. Mężczyzna wodzi wzrokiem po przedmiotach w pokoju. Prosi kobietę, by dała mu pistolet. Mówi o ciemności. Ściemnienie. Ponownie ujęcie z perspektywy Jurka – wodzi wzrokiem po pokoju. Modli się i zwraca do matki. Ściemnienie. Off: dźwięk bicia serca.
Sekwencja 3 Zbliżenie: twarz rannego Jurka. Maria klęczy przy nim, potrząsa jego ciałem. Słychać huki i odgłosy walk. Odjazd kamery. Maria puszcza ciało Jurka i opiera się o ścianę. Przed nimi stoi m.in. konik na biegunach. Do pokoju wchodzi chłopiec, który pojawił się w pierwszej sekwencji. Opiera się o framugę. Maria nadal siedzi przy ścianie i martwym Jurku. Ma nieobecny wzrok. Z korytarza do pomieszczenia wbiega mężczyzna z karabinem, który woła kobietę po imieniu. Zatrzymuje się w progu, gdy widzi sanitariuszkę przy ciele Jurka. Dojazd kamery do twarzy Marii. Ujęcie z jej perspektywy: widzi podbiegającego do niej mężczyznę z karabinem i chłopca. Mężczyzna woła do niej – krzyczy, że trzeba uciekać. Kobieta jednak nie chce się ruszyć. Mężczyzna, który już wybiegał z pokoju, cofa się i ponownie krzyczy do kobiety. Wybiega razem z chłopcem. Półzbliżenie na brudną twarz Marii – patrzy na martwego Jurka. Po policzku ścieka jej łza. Bierze pistolet z ręki zmarłego. Opiera się o ścianę. Znów spogląda na ciało Jurka, ale odwraca wzrok. Zaciska powieki i powoli wstaje, trzymając się ściany. Ujęcie w półzbliżeniu – kobieta powoli odchodzi (w tle widać na ścianie święty obrazek). Ma łzy w oczach. Do pomieszczenia wbiega chłopiec. Kobieta próbuje ukryć twarz w dłoniach, w których wciąż trzyma pistolet. Chłopiec pyta o pistolet. Podbiega do kobiety i powtarza, by oddała mu pistolet. Zbliżenie: twarz chłopca. Mówi, że to jego pistolet, wyrywa go kobiecie z rąk i ucieka. Kobieta powoli wychodzi z pomieszczenia. Szybki ruch kamery w dół: na rozbity stół, pod którym leży pluszowy słonik. Off: zaczynają wybrzmiewać pierwsze takty granej na pianinie kołysanki Na Wojtusia z popielnika. Ściemnienie.
Tyłówka Plansza z napisami i dziecięcym rysunkiem: Produkcja P.W.S.T. i F, 1959/60. Off: c.d. kołysanki Na Wojtusia z popielnika.

Słowa kluczowe:

  • DZIECKO

  • II WOJNA ŚWIATOWA

  • MIŁOŚĆ

  • PISTOLET

  • POWSTANIEC

  • POWSTANIE WARSZAWSKIE

  • SANITARIUSZKA

  • ŚMIERĆ

  • WARSZAWA

  • ŻOŁNIERZ

Ważne: nasze strony wykorzystują pliki cookies
Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim urządzeniu końcowym. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies. Więcej szczegółów w naszej Polityce Prywatności.
Akceptuję pliki cookies z tej strony
x