Szczegóły materiału - Szkoła Filmowa w Łodzi

Róża

Informacje ogólne:

Identyfikator: Roza
Typ materiału: Etiuda fabularna
Rok produkcji: 1958
Długość materiału: 00:21:13
Nośnik wyjściowy: taśma 35mm
Kolor: czarno-biały
Dźwięk: udźwiękowiony
Uwagi

Prawa autorskie:

Właściciele:: PWSFTviT

Profil na Filmpolski.pl:

Opisy:

Róża wraca z Warszawy na wieś. W stolicy pracowała jako służąca i odłożyła trochę pieniędzy. Chciałaby wyjść za mąż na wsi i prowadzić gospodarstwo po ojcu. Wszyscy kandydaci okazują się myśleć wyłącznie o jej majątku. Bohaterka wychodzi w końcu za Ignaca. Po jego rychłej śmierci teściowa próbuje wydać ją za młodszego syna. Chłopak chciałby dostać w zamian zegarek. Kobieta wraca pociągiem do stolicy, aby ponownie podjąć pracę jako służąca

Twórcy:

Sekwencje:

CZOŁÓWKA Napisy na tle obrazu Ferdynanda Ruszczyca „Ziemia”: RÓŻA wg. Jarosława Iwaszkiewicza Scenariusz i reżyseria: T. WORONTKIEWICZ Zdjęcia: R. STASZKIEWICZ Wykonawcy: B. RACHWALSKA, R. WOJCIECHOWSKI, N. SZYMAŃSKA, A. DUNAJEWSKA, B. BEAR Produkcja: PAŃSTWOWA WYŻSZA SZKOŁA FILMOWA 1958 Muzyka instrumentalna.

SEKWENCJA 1 Wieś. Chłopska chata. Róża je jajka prosto z patelni. Wspomina, jak jej pracodawca w Warszawie zawsze rano jadał dwa na śniadanie. Jej matka mówi, że miała je zanieść na targ. Narzeka, że mają za mało kur. Róża proponuje zapłacenie za jajka, jeśli matka jej ich żałuje. Stara kobieta przypomina, że wszystko przecież należy do Róży. Róża odchodzi od stołu, zostawia matce niedojedzone jajka, wkłada płaszcz i chustę, po czym opuszcza izbę. Wtedy stara kobieta zaczyna szperać w jej walizce, wyciąga z niej notes i przegląda go. Przez okno widzi Ignaca, woła go do domu. Mężczyzna wchodzi do środka i wita się z nią.

SEKWENCJA 2 Róża zagląda do gospodarstwa rodziny Ignaca. Jego brat Jaś rąbie drewno na podwórzu. Bohaterka rozmawia przy płocie z ich matką, Bonichą. Pyta o jej trzeciego syna, Franka, który jest w wojsku, a jego żona zamieszkała z teściową. Bohaterka dopytuje więc o Ignaca. Jego matka mówi, że poszedł do swojej Zofki. Nie ma z niego żadnej pociechy i pewnie nie wezmą go do wojska. Żona Franka zbiera z ziemi porąbane przez Jasia drewno.

SEKWENCJA 3 Matka Róży pokazuje Ignacowi jej zapiski w notesie. Mówi mu, że gdyby nie był głupi, miałby te dwa tysiące. Mężczyzna wstaje, twierdzi, że mu się nie chce. Stara kobieta wyjaśnia, iż jej zdaniem córka wróciła na wieś po to, aby wydać się za mąż. Zauważa ją przez okno, szybko więc chowa notes i odkłada walizkę. Róża wchodzi do izby, Ignacy wita się z nią. Bohaterka dogaduje mu, wspominając wizytę u Zofki. Ignacy pyta, kto jej tak powiedział. Gdy słyszy, że Bonicha, odwraca się i kieruje do wyjścia. Róża postanawia jednak kontynuować rozmowę – nie widzieli się przecież od dekady. Rozmawiają o kawalerach w Warszawie. Róża mówi, że wszyscy byli łasi na pieniądze, że na wsi można znaleźć lepszego męża. Ignac twierdzi, że Róża zanudzi się na wsi. Bohaterka mówi o gospodarstwie i braku męskiej ręki. Proponuje Ignacowi, aby zaszedł do nich któregoś wieczora. Mężczyzna chętnie przyjmuje zaproszenie. Kobieta podchodzi do lustra i przegląda się w nim. Matka obserwuje ją.

SEKWENCJA 4 Róża z Ignacem wychodzą od żydowskiego krawca. Mężczyzna ma na sobie nową marynarkę. Przed odejściem wskazuje kobiecie czarne ubranie i pyta, czy mogłaby mu je kupić. Bohaterka każe mu pożyczyć ubranie na ślub. Ignac ściąga marynarkę, a Róża ją składa. Kiedy mężczyzna wkłada stare ubranie, przed sklepem pojawia się Zofka. Kłóci się z Różą o swego wybranka. Ignac nie reaguje. Róża wspomina o zaręczynach z Ignacem. Zofka nie daje jednak za wygraną, wyrzucając Róży kupowanie mężczyźnie ubrań i afiszowanie się pieniędzmi. Róża zamierza zapewnić przyszłemu mężowi pańskie życie. Zofka obrzuca ją wyzwiskami. Towarzyszący jej Ignac ogląda się za Zofką, ale szybko dogania jednak nową narzeczoną. Muzyka instrumentalna.

SEKWENCJA 5 Zamyślona Róża stoi przy drzwiach. Matka komentuje odejście Ignaca, próbując przekonać córkę, że niewiele straciła. Zastanawia się, czy mężczyzna pójdzie do ślubu z Zofką w ubraniu, które kupiła mu Róża. Skrytykowana przez matkę za podarowanie Ignacowi marynarki, postanawia mu ją odebrać. Udaje się do domu Bonichy, gdzie Jaś gra akurat w karty z synem wójta. Zdaniem gościa Ignac ma szczęście, mogąc zainwestować pieniądze Róży w gospodarstwo. Bonicha narzeka na związek syna z Zofką. Jasio krytykuje brata, przyznając zarazem, że Róża nie należy do pięknych. Syn wójta stwierdza, że liczą się jej pieniądze. Do izby wpada Róża. Wyciąga z kufra marynarkę i domaga się zwrotu koszuli. Matka Ignaca próbuje ją powstrzymać, ostatecznie jednak oddaje ubranie. Bohaterka zabiera rzeczy i wychodzi. Jaś kwituje sytuację złośliwą rymowanką. Syn wójta mówi, że grę dokończą jutro i podąża za Różą. Dogania kobietę na drodze i oferuje, że ją odprowadzi. Próbuje ją pocieszyć, co jedynie rozjusza bohaterkę; każe mu się nie wtrącać w swoje sprawy. Mężczyzna za wszelką cenę chce się jej przypodobać, więc zaczyna krytykować zachowanie Ignaca. Mówi, że potrzeba jej rzetelnego chłopa, który pomoże w gospodarstwie. Wchodzą razem do izb. Bohaterka poleca matce naszykować poczęstunek. Kobieta każe mu przymierzyć marynarkę kupioną Ignacowi; ubranie okazuje się dla niego nieco za duże. Nagle w domu pojawia się Ignac. Rozwściecza go widok konkurenta w jego marynarce. Wywiązuje się bójka. Matka chowa się, Róża przygląda. Ignac siłą ściąga ubranie z syna wójta i kopniakiem wyrzuca go za drzwi. Następnie zwraca się do Róży i wyśmiewa konkurenta. Bohaterka milczy. Ignac zbliża się do niej i zaczyna obłapiać. Popycha kobietę na łóżko i pyta, czy kupi mu czarne ubranie do ślubu. Róża mówi, żeby się nie wygłupiał. Z sąsiedniego pomieszczenia wygląda jej matka i uśmiecha się z zadowoleniem. Zamy-ka za sobą drzwi, podczas gdy mężczyzna wstaje, aby zgasić światło w izbie. Ignac wraca do łóżka i obejmuje bohaterkę. Muzyka instrumentalna.

SEKWENCJA 6 Fotografia ślubna Róży i Ignaca. Chory Ignac siedzi przy stole. Róża miesza łyżką w misce, mówiąc, że jest jeszcze niestara, a on umiera za wcześnie. Ignac nazywa ją ścierwem. Bohaterka kładzie miskę z zupą na stole i prosi go, żeby przepisał na nią swoją ziemię. Mężczyzna nie zgadza się. Kobieta próbuje przekonać go obietnicą postawienia mu kamiennego pomnika z krzyżem. Na Ignacu nie robi to wrażenia. Rozzłoszczona bohaterka zabiera miskę z zupą i zapowiada, że w takim razie nie będzie go karmić, nadskakiwać mu i wyrzucać więcej pieniędzy na lekarza. Każe mu zabierać się do matki. Wtóruje jej stara kobieta. Ignac jest zaskoczony. Kobiety zawożą Ignaca na taczce do jego rodzinnego domu. Kiedy wjeżdżają taczką na podwórze, zostają oszczekane przez psy. Bohaterka woła Bonichę, każe jej zabrać swojego zdechlaka. Mówi, że jeśli ma umierać, niech umiera u nich. Matka dodaje, iż Ignac nie chce przepisać ziemi. W progu pojawiają się Jaś i żona Franka. Kobiety odchodzą. Muzyka instrumentalna.

SEQUENCE 6 Wedding photography of Rose and Ignac. Sick Ignac is sitting at the table. Rose stirs the soup in the bowl with a spoon, saying that she is not old yet and that he is dying too early. Ignac calls her scum. The heroine puts a bowl of soup on the table and asks him to sign over his land to her. The man disagrees. The woman tries to convince him by promising to have a granite tombstone with a cross built for him. Ignac is not impressed by this. The angry heroine takes the bowl of soup and announces that in that case she will not feed him, fawn over him and waste more money on the doctor. She tells him to go to his mother’s. The old woman echoes her voice. Ignac is surprised. The women take Ignac in a wheelbarrow to his family home. When they drive a wheelbarrow into the yard, they are barked at by dogs. The heroine calls Bonicha and tells her to take her carcass. She says that if he has to die, let him die at their place. The mother adds that Ignac does not want to sign over the land. Jas and Franek's wife appear in the doorway. The women leave. Instrumental music.

SEKWENCJA 7 Róża pakuje walizkę, zastanawiając się, czy zostanie z powrotem przyjęta na służbę i co pocznie sama. Matka wręcza jej gotowane jajka na drogę. Do izby wchodzą Jaś z matką. Bonicha pyta bohaterkę, czy wyjeżdża. Informuje ją, że po Ignacu została ziemia, Franek zaś wrócił z wojska i będzie u nich. Stwierdza, iż ziemi jest mało, ale trzeba ją obrobić. Mówi, że w Warszawie miałaby z powrotem pieniądze, a Jasio by na nią poczekał. Dodaje, iż nie zabroni mu przepisać ziemi na Różę - pod warunkiem, że kobieta da chłopakowi dwa tysiące na przeżycie. Przypomina, iż mają oba garnitury i suknię ślubną, brakuje tylko butów dla Jasia. Bohaterka pyta go, czy tego chce. Chłopak odpowiada, że chciałby zegarek. Róża uśmiecha się smutno.

SEKWENCJA 8 Róża czeka z matką na pociąg. Kiedy nadjeżdża, wsiada do niego i opiera się na opuszczonej szybie, wyglądając na zewnątrz. Pociąg rusza. Napis: KONIEC Muzyka instrumentalna.

Słowa kluczowe:

CHŁOP
IWASZKIEWICZ, JAROSŁAW (1894-1980)
KOBIETA
KRAWIEC
MAŁŻEŃSTWO
MARYNARKA
MĄŻ
RUSZCZYC, FERDYNAND (1870-1936)
SŁUŻĄCA
WARSZAWA - POLSKA
WIEŚ
ZIEMIA