Archiwum Filmowe

Szczegóły materiału

Śmierć urzędnika

Informacje ogólne:

Identyfikator 
Smierc__urzednika
Typ materiału 
Etiuda fabularna
Rok produkcji 
1962
Długość materiału 
00:07:07
Nośnik wyjściowy 
taśma 35mm
Kolor 
czarno-biały
Dźwięk 
udźwiękowiony
Uwagi 

Prawa autorskie:

Właściciele:
PWSFTviT

Profil na Filmpolski.pl:

Śmierć urzędnika

Opisy:

Mężczyzna chce za wszelką cenę uzyskać przebaczenie od oficjela, na którego nakichał w teatrze. Ma to jednak tragiczne skutki.

Twórcy:

Sekwencje:

Czołówka Plansze z napisami (białe litery na czarnym tle): 1. ŚMIERĆ URZĘDNIKA wg. opowiadania A. Czechowa 2. REŻYSER: ABDUL KHALIK, ASYSTENT: L. DUNAJSKI 3. OPERATOR: MIECZYSŁAW LEWANDOWSKI, ASYSTENCI: DZIWORSKI BOGDAN, KARGUL JANUSZ 4. AKTORZY: JANUSZ MAZANEK, CZESŁAW PRZYBYŁA 5. KIER. ZDJĘĆ: JÓZEF SIWEK 6. DŹWIĘK: JERZY RYBICKI, MONTAŻ: HALINA GRONEK Off: fragment opery.
Sekwencja 1 Ludzie oglądający przedstawienie operowe. Szybka zmiana planu: z pełnego do zbliżenia na twarz mężczyzny – tytułowego urzędnika – który głośno kicha. Siedzący przed nim oficjel wzdryga się i wyciera chustką. Kichający mężczyzna przeprasza go. Oficjel mówi, że nie szkodzi. Mężczyzna nadal przeprasza. Półzbliżenie: dłonie, które miętoszą chustkę. Oficjel obraca głowę w stronę mężczyzny i prosi, by pozwolił mu słuchać opery. Mężczyzna nerwowo rozgląda się. Obraz publiczności. Oficjel siedzi na balkonie. Klaszcze na zakończenie przedstawienia. Następnie wstaje i opuszcza balkon. Mężczyzna, który kichnął, podąża za nim. Rozgląda się nerwowo w holu, gdzie ludzie ubierają płaszcze. Zatrzymuje się i powtarza sobie, że choć wolno kichać, to musi przeprosić sąsiada z balkonu. Dopada do oficjela szykującego się do wyjścia. Podnosi jego rękawiczkę i ponownie przeprasza. Oficjel mówi, że „bagatela”, już zapomniał o całym wydarzeniu. Zabiera rękawiczkę z rąk mężczyzny i odchodzi. Wraz z partnerką schodzi po schodach. Zakłada czapkę. Mężczyzna podąża za nim. Zatrzymuje się na schodach i zaniepokojony rozważa zaistniałą sytuację. Ściemnienie.
Sekwencja 2 Wnętrze mieszkania. Wchodzi mężczyzna – kładzie na fotelu cylinder, ściąga płaszcz. Zapala lampę naftową, którą stoi na biurku. Siada przy biurku i sięga po książkę. Zaczyna czytać. Podejmuje decyzje, że jutro jeszcze raz przeprosi oficjela. Odkłada książkę i wchodzi na schody. Zatrzymuje się, potwierdza w myślach, że jutro ponownie przeprosi oficjela i wchodzi do kolejnego pomieszczenia. Ściemnienie.
Sekwencja 3 Ludzie czekający w urzędzie. Mężczyzna nerwowo ściska cylinder. Rozgląda się. Drzwi do jednego z pokojów otwierają się. Wychodzi z nich mężczyzna w mundurze i gestem ręki zaprasza czekającego petenta. Przez drzwi przechodzi kolejny urzędnik. Mężczyzna nadal nerwowo stuka palcami o cylinder. Gdy przez drzwi przechodzi oficjel, wstaje, w nerwach żegna się i podchodzi do niego. Opisuje sytuację z teatru i ponownie przeprasza. Oficjel nie rozumie, o co mężczyźnie chodzi. Mężczyzna się tłumaczy. Oficjel uznaje, że mężczyzna kpi sobie z niego. Na jego twarzy widać tiki nerwowe. Mężczyzna ponownie przeprasza i zapewnia, że nie żartuje. Twarz oficjela filmowana w półzbliżeniu. Każe się wynosić mężczyźnie. Zbliżenie: twarz mężczyzny. Jest zszokowany. Próbuje iść za oficjelem, ale ten, krzycząc, każe mu się wynosić. Mężczyzna nerwowo wycofuje się. Wpada na dwóch czekających petentów. Przepraszając ich, wpada na drzwi. Wychodzi z pomieszczenia.
Sekwencja 4 Mężczyzna idzie ulicą. Rozpamiętuje słowa oficjela. Jest przerażony. Zaczyna kaszleć. Wchodzi do mieszkania. Rzuca cylinder i płaszcz na fotel. Załamany siada przy biurku. Rozgląda się. Bierze pióro do ręki. Chce zacząć pisać, ale rezygnuje i rzuca kartką oraz piórem. Patrzy na półkę, na której stoi buteleczka z napisem: „trucizna”. Mężczyzna ponownie zabiera się za pisanie. Dojazd kamery do biurka: widać kartkę, na której jest napisane – „Wszyscy kichają dlaczego ja nie mogę?”. Mężczyzna wstaje od biurka i podchodzi do regału. Sięga po buteleczkę z trucizną i szklankę. Siada przy biurku. Nalewa truciznę do szklanki. Wypija płyn. Łapie się za brzuch. Dostaje spazmów. Pada na biurko. Leży obok kartki z napisem „Wszyscy kichają dlaczego ja nie mogę?”. Na tym tle pojawia się napis: PRODUKCJA P.W.S.T I F. 1962. Off: dramatyczna muzyka (wiodącym instrumentem – trąbka).

Słowa kluczowe:

  • ADAPTACJA

  • CZECHOW, ANTONI (1860- 1904)

  • KICHNIĘCIE

  • OPERA

  • PARANOJA

  • STRACH

  • ŚMIERĆ

  • URZĄD

  • URZĘDNIK

Ważne: nasze strony wykorzystują pliki cookies
Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim urządzeniu końcowym. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies. Więcej szczegółów w naszej Polityce Prywatności.
Akceptuję pliki cookies z tej strony
x