Szczegóły materiału - Szkoła Filmowa w Łodzi

Szampan

Informacje ogólne:

Identyfikator: Szampan
Typ materiału: Etiuda fabularna
Rok produkcji: 1961
Długość materiału: 00:14:48
Nośnik wyjściowy: taśma 35mm
Kolor: czarno-biały
Dźwięk: udźwiękowiony
Uwagi

Prawa autorskie:

Właściciele:: PWSFTviT

Profil na Filmpolski.pl:

Opisy:

Adaptacja opowiadania Antoniego Czechowa pt. Szampan, opowieść drapichrusta. Historia mężczyzny, który jako zawiadowca stacji na odludziu wiódł spokojne i monotonne życie, ale stracił wszystko przez zdarzenia pewnej nocy sylwestrowej.

Twórcy:

Sekwencje:

Czołówka Na tle makiety z budynkiem stacji kolejowej i torami pojawiają się napisy: 1. SZAMPAN A. P. CZECHOWA 2. REŻYSERIA: AGNIESZKA OSIECKA, WSPÓŁPRACA: ST. MOSZUK 3. ZDJĘCIA: ZOFIA NASIEROWSKA, WSPÓŁPRACA: Z. SAMOSIUK 4. WYKONAWCY: LUDWIK PAK, ALICJA MIGULANKA, KAZIMIERA UTRATA 5. KIEROWNIK ZDJĘĆ: MIECZYSŁAW MĘKARSKI 6. PRODUKCJA P.W.S.T. i F. 1961 Off: świst wiatru, muzyka orkiestrowa.

Sekwencja 1 Wnętrze lokalu. Mężczyzna i kobieta tańczą przy dźwiękach skrzypiec. Pojawia się skrzypek grający Oczy czarne. Staje nad stolikiem, za którym siedzą mężczyźni grający w karty i pijący alkohol. Skrzypek przerywa grę, bierze szklankę i patrzy na jednego z mężczyzn, który zaczyna smutną opowieść o swoim życiu. Powolny ruch kamery do przodu. Skrzypek wypija alkohol, odstawia szklankę i oddala się, a mężczyzna dalej snuje swoją opowieść, mimo że siedzący z nim przy stoliku gracze nie zwracają na niego większej uwagi. Opowiadający mężczyzna nie ma kart, siedzi w jodełkowym płaszczu i trzyma przedramiona na stoliku. Przez chwilę absorbuje jednego z graczy, ale ten też bardziej zainteresowany jest grą niż uważnym słuchaniem historii. Mężczyzna opowiada o nieciekawej pracy naczelnika stacji kolejowej, położonej na zupełnym odludziu. Plan średni: zmęczona twarz opowiadającego. Mówi o otaczającej stację bieli śniegu, stepie, długich nocach, wyciu wilków. Zmiana planu – do zbliżenia (oczy bohatera).

Sekwencja 2 Mężczyzna dalej snuje opowieść. Wnętrze lokalu znika. Pojawia się ośnieżona stacja kolejowa z tablicą: WYDMINY, do której zbliża się człowiek w kożuchu. W tle słychać wycie zimowego wiatru. Mężczyzna w kożuchu wiesza latarnię na ścianie budynku i wchodzi do środka. Plan pełny, wnętrze pokoju: mężczyzna zdejmuje kożuch, rzuca go na skrzynię, która stoi obok metalowego łóżka i, trzymając ręce w kieszeni, siada za stołem, zza którego wstaje kobieta – ta podchodzi do skrzyni, bierze wspomniany kożuch i umieszcza go na wieszaku na drzwiach. Cały czas słychać wycie wiatru. Kobieta wraca do stołu, zasiada przy skrzynce do robótek ręcznych i ceruje skarpetkę. Mężczyzna jest w mundurze kolejarskim. Bierze karafkę, nalewa z niej do szklanki, patrzy smutno przed siebie. Kobieta, cerując, patrzy smutno na męża. Następną szklankę alkoholu mężczyzna proponuje żonie. Ona odmawia, a mężczyzna, chcąc uczcić noc sylwestrową, proponuje wypicie szampana. Kobieta wstaje od stołu i idzie z lichtarzem do spiżarki, skąd bierze dwie butelki szampana Veuve Clicquot, wyciera je rękawem z kurzu i zabiera. Korek wystrzeliwuje z szampana, butelka upada na podłogę i kręci się na niej. Mężczyzna podnosi butelkę, nalewa trunek do kieliszka i nakazuje żonie, aby piła. Kobieta odmawia, kręci głową; nie chce pić, ponieważ upuszczenie butelki przynosi nieszczęście. Mężczyzna uznaje jej słowa za brednie, odstawia kieliszek, bierze kożuch z drzwi i wychodzi z pomieszczenia.

Sekwencja 3 Mężczyzna jest na zewnątrz stacji. Zakłada kożuch i po chwili namysłu otwiera sąsiednie drzwi i wchodzi do pomieszczenia z telegrafem. Zamyka za sobą skrzypiące drzwi, staje przy piecyku, by się ogrzać, i zwraca się do telegrafisty – który pochłonięty jest pracą przy urządzeniu i nie zwraca na niego żadnej uwagi – aby napił się z nim. Telegrafista ignoruje go, a mężczyzna, chodząc po pomieszczeniu, mówi o „głupiej” żonie, której nie kocha. Zatrzymuje się przy oknie, otwiera je – słychać głośny stukot kół przejeżdżającego pociągu. Telegrafista podchodzi do okna, bez słowa zamyka je i wraca do swojej pracy. Mężczyzna wychodzi.

Sekwencja 4 Mężczyzna wchodzi do izby, żona podchodzi do niego, odbiera ośnieżony kożuch i informuje o wizycie niespodziewanego gościa. W sąsiedniej izbie widać elegancką kobietę, poprawiającą sobie makijaż. Żona szeptem udziela mężczyźnie informacji o sytuacji życiowej kuzynki Natalii (uciekła od starego męża), zaś głośno wyraża entuzjazm z racji jej przyjazdu. Mężczyzna szarmancko wita się z krewną, która okazuje swoją sympatię, śmieje się perliście i proponuje wypicie szampana. Oboje stukają się kieliszkami. Natalia patrzy uwodzicielsko znad swojego kieliszka. Oboje piją, patrzą na siebie i głośno śmieją się. Żona spogląda na nich, uśmiecha się nieśmiało i też przykłada kieliszek z szampanem do ust. Przez dźwięki muzyki przebija się wycie wiatru. Mężczyzna wnosi kandelabr, stawia go na stole i zapala cztery świece. Kuzynka Natalia zdejmuje płaszcz i eksponuje duży dekolt. Mężczyzna siada obok niej i dolewa szampana do kieliszków. Piją, patrząc sobie w oczy. Drugi szampan jest nieotwarty i stoi na stole. Natalia kokietuje mężczyznę i, śmiejąc się, zrywa sobie korale, które ma na szyi. Mężczyzna pod stołem zbiera korale, Natalia klęka obok niego i, śmiejąc się, rozrzuca paciorki podnoszone z podłogi. Rozweselona siada na krześle, mężczyzna po chwili też się podnosi, bierze podany przez Natalię kieliszek i piją dalej. Zegar na ścianie pokazuje godzinę czwartą. Natalia nadal pije, mężczyzna przygląda się jej twarzy i biustowi. Szampan leje się strugą. Muzyka jest coraz bardziej ekspresyjna, coraz głośniejsze jest też wycie wiatru. Seria bardzo krótkich ujęć (w zbliżeniach): obrazy lejącego się szampana, kokietującej Natalii i skupionego na niej mężczyzny. Druga butelka szampana jest otwarta. Szampan leje się z butelki, przelewa z kieliszków. Natalia odstawia kieliszek, wchodzi na stół i, tańcząc, zaczyna śpiewać Oczy czarne. Wymachując rękami, uderza w lampę naftową wiszącą u sufitu, ale nie przejmuje się tym i dalej śmieje się oraz śpiewa. Widać jej halkę, gdy kręci spódnicą. Żona patrzy z dezaprobatą, mężczyzna śmieje się. Natalia dalej śpiewa, lampa się kołysze, oświetlając twarz i dekolt kobiety. W tle zegar bije dwanaście razy. Natalia kończy śpiewać, obraca się i zeskakuje w ramiona mężczyzny. Tańczą razem w rytm muzyki granej przez orkiestrę. Oboje wirują w tańcu, Natalia cały czas flirtuje z mężczyzną. Seria ujęć: twarze mężczyzny i Natalii, ciągle kręcących się w tańcu.

Sekwencja 5 Zbliżenie: górna część twarzy mężczyzny, który kontynuuje w lokalu swoją opowieść o utracie rodziny i godności. Odjazd kamery. Niechlujny mężczyzna w starym płaszczu siedzi samotnie za stołem z resztkami jedzenia i picia, trzyma szklankę w ręku. Mężczyzna zwraca się do skrzypka stojącego z boku. Pyta, co „jeszcze złego może go spotkać”; nie czekając na odpowiedź, przechyla szklankę, przymyka oczy i powoli wypija jej zawartość. Skrzypek, stojąc nad nim, gra Oczy czarne. Załamany mężczyzna odstawia szklankę. Pojawia się napis: KONIEC.

Słowa kluczowe:

ADAPTACJA
ALKOHOL
CZECHOW, ANTONI (1860- 1904)
KOLEJ
OSIECKA, AGNIESZKA (1936-1997)
STACJA
SYLWESTER
TANIEC
ZABAWA (IMPREZA)