Archiwum Filmowe

Szczegóły materiału

Wypadek z łezką

Informacje ogólne:

Identyfikator 
Wypadek_z_lezka
Typ materiału 
Etiuda fabularna
Rok produkcji 
1958
Długość materiału 
00:07:04
Nośnik wyjściowy 
taśma 35mm
Kolor 
czarno-biały
Dźwięk 
niemy
Uwagi 

Prawa autorskie:

Właściciele:
PWSFTviT

Profil na Filmpolski.pl:

Wypadek z łezką

Opisy:

Dyonizy jest zakochany w Ewie, która bez skrupułów zdradza go z kochankiem. Porzucony Dyonizy z rozpaczy rzuca się z Pałacu Kultury. Nie ginie jednak lecz wylewa ocean łez.

Twórcy:

Sekwencje:

CZOŁÓWKA Film bez dźwięku, dźwięk nie zachował się. Czarna plansza, biały napis: 1. WYPADEK Z ŁEZKĄ 2. Realizacja WOJCIECH SOLARZ 3. Zdjęcia RYSZARD JASTRZĘBSKI 4. Kierownik zdjęć HENRYK GÓRSKI 5. Produkcja PWSF 1958
SEKWENCJA 1 Kadr wypełnia zapisana kartka: „Będzie to miłości historia szalona Dyonizy kocha Ewę Lecz ta wnet go rzuci By związać się z ladacą o tęgich ramionach Nie miłości węzłami, lecz wyłącznie huci Morał na końcu będzie Więc czekaj na koniec.” W pierwszym ujęciu dachy budynków filmowane są z lotu ptaka. Kamera zatrzymuje się przy siedzącym na jednym z dachów człowieku w garniturze z muszką i kapeluszu, który zakrywa dłonią jedno oko, intensywnie mruga drugim i uśmiecha się się, wskazując parę stojącą przy wejściu do jednego z budynków. Mężczyzna trzyma kobietę na rękach, zastygli w pozycji sugerującej namiętny pocałunek. Wykonują gesty z teatralną ostentacją, podobnie jak człowiek w kapeluszu. Kiedy partner stawia ją na ziemi, kobieta - Ewa poprawia fryzurę i ubranie. Dostaje od niego wyjęty z kieszeni kwiatek, z którym uradowana wchodzi do budynku. Mężczyzna przeciąga się triumfalnie, klepie w uda i odchodzi. W mieszkaniu czeka na nią inny mężczyzna - Dyonizy. Wstawia kwiaty do wazonu, który stawia na stoliku, podczas gdy Ewa wbiega po schodach. Kobieta przystaje, składa pocałunek na swoim tulipanie i odkłada go na parapet. Kadr wypełnia zapisana kartka: „Dyonizy Artysto! Na cóż czekasz rankiem. Ty żeś już od tygodnia nie jest jej kochankiem….” Dyonizy intensywnie rozmyśla w oczekiwaniu na partnerkę. Uderza palcami w oparcie fotela stojącego przy stoliku, na którym stoją puste butelki po alkoholu. Kobieta naciska dzwonek do drzwi. Mężczyzna otwiera, żartobliwie grożąc jej palcem. Po chwili jego mina rzednie, zaczyna się wycofywać. Ewa ciska na podłogę pocztę i pierścionek. Wyciąga powoli zaciśniętą dłoń i mechanicznym ruchem uderza go w twarz. Kiedy ten trzyma się za policzek, kobieta nagle znika. W miejscu, w którym stała, Dyonizy ze zdziwieniem zauważa na podłodze papierowe serce w płomieniach. Mężczyzna pada na kolana, bierze w dłonie spopielone szczątki papieru i zaczyna szarpać się za włosy z rozpaczy. Po chwili wstaje i wychodzi z mieszkania.
SEKWENCJA 2 Dyonizy wybiega zza rogu budynku, mijając przechodniów i biegnie w stronę Pałacu Kultury i Nauki. Kolejne ujęcie przedstawia przyciski opatrzone numerami pięter w windzie; światełko wędruje kolejno od parteru aż do 7777 z wykrzyknikiem przy liczbie, podczas gdy Dyonizy w pocie czoła biegnie po schodach. Kiedy jest już na szczycie budynku, staje na jego skraju i skacze w dół. Następne ujęcie ukazuje leżące na ziemi okulary mężczyzny. Chwilę później w kadrze pojawia się szukająca ich po omacku ręka, wreszcie, dzięki pionowej panoramie, leżący na ziemi Dyonizy, który zakłada okulary i odwraca głowę. Wówczas okazuje się, że obok stoi gromada innych dzieci i znany z sekwencji 1 mężczyzna w meloniku. Dyonizy szybko zmienia pozycję na siedzącą, trze oczy i unosi zaciśnięte ręce w przypływie frustracji. Mężczyzna w meloniku, kłania się bohaterowi. Podchodzi do niego, gładzi po głowie i przykłada do jego oczu kubek, aby zebrać kapiące łzy. W ten sposób udaje się napełnić całe wiadro. Kiedy wiadro zostaje opróżnione, łzy tworzą coraz większe rozlewisko.
SEKWENCJA 3 Kadr wypełnia zapisana kartka: „Łez Dyonizego mrowie tworzy oceany! Ewa zaś grzęźnie w grzechu Świat we łzach skąpany” Brzeg morza. Woda bije o brzeg, wśród głazów i drewnianych pali falochronu stoi bosy mężczyzna w meloniku. Ponownie zakrywa jedno oko mrugając intensywnie drugim, ręką wskazuje znajdującą się w oddali na wzniesieniu parę. Kochanek trzyma Ewę na rękach, oboje w strojach kąpielowych zastygli w pozycji sugerującej namiętny pocałunek. Gdy Ewa zostaje postawiona na ziemi, przeciągają się triumfalnie, trzymając się za ręce. Następnie partner kobiety pada na ziemię w wygodnej pozycji, ona zaś zbiega z wydmy w stronę morza. Patrzy w kierunku mężczyzny w kapeluszu. Ten uchyla melonika, kłania się jej i podaje kubek, do którego spływały przedtem łzy Dyonizego. Ewa wypija łyk, krzywi się i z obrzydzeniem oddaje go mężczyźnie. Biegnie z powrotem do kochanka, podczas gdy mężczyzna w meloniku wypija resztę, ściąga kapelusz i rozkłada ręce. Kadr wypełnia zapisana kartka: „Łzy słone były, więc i morze słone Biedne O! Dyonizego serduszko wzgardzone Ród męski zawsze będzie od Ewy zdradzony Stąd łzy nieszczęścia Stąd też oceany…” Kochanek pomaga Ewie wspiąć się na piaszczystą górę. Chwytają się za ręce, odwracają na chwilę głowy, po czym odchodzą.
TYŁÓWKI Czarna plansza, biały napis: 1. KONIEC

Słowa kluczowe:

  • KOBIETA

  • KOCHANEK

  • KOCHANKOWIE

  • ŁZY

  • MELONIK

  • MĘŻCZYZNA

  • MIŁOŚĆ

  • MIŁOŚĆ NIEODWZAJEMNIONA

  • MORZE

  • OCEAN

  • PAŁAC KULTURY I NAUKI - WARSZAWA

  • POCAŁUNEK

  • PRÓBA SAMOBÓJCZA

  • SAMOBÓJSTWO

  • ZDRADA

Ważne: nasze strony wykorzystują pliki cookies
Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim urządzeniu końcowym. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies. Więcej szczegółów w naszej Polityce Prywatności.
Akceptuję pliki cookies z tej strony
x