Archiwum Filmowe

Szczegóły materiału

Żałobnicy pana Wajsa

Informacje ogólne:

Identyfikator 
Zalobnicy_pana_Waisa
Typ materiału 
Etiuda fabularna
Rok produkcji 
1959
Długość materiału 
00:08:14
Nośnik wyjściowy 
taśma 35mm
Kolor 
czarno-biały
Dźwięk 
udźwiękowiony
Uwagi 

Prawa autorskie:

Właściciele:
PWSFTviT

Profil na Filmpolski.pl:

Żałobnicy pana Wajsa

Opisy:

Surrealistyczna w tonie, pozbawiona dialogów opowieść o nietypowym pogrzebie.

Twórcy:

Sekwencje:

Czołówka Plansze z napisami (białe litery na czarnym tle): 1. asystenci: a. nowiński, w. leszczyc 2. kier. zdjęć: edward kłosowicz 3. produkcja p.w.s.t. i f. 1959 Off: fragmenty mszy w jęz. łacińskim.
Sekwencja 1 Polana z drzewami. Biegnie między nimi mężczyzna (rola Ludwika Benoit), nawiązujący wyglądem do greckiego bożka. Ma krótką tunikę i wianek na głowie. Podskakuje i tańczy, zachwycony dźwiękami przyrody. Spostrzega motylka i uśmiecha się. Rozgląda się wokół siebie. Patrzy w niebo. Nieuważnie robi krok w tył i wpada do wody. Na wodzie unosi się wianek. Seria ujęć z taflą wody. Ściemnienie. Off: muzyka instrumentalna i dźwięki przyrody.
Sekwencja 2 Wąski schody w miejskiej przestrzeni. Schodzi nimi elegancko ubrany mężczyzna w dziwnym kapeluszu. Gdy jest na dole schodów, rozgląda się i biegnie z powrotem na górę. Przy schodach chłopak rozwieszający ogłoszenia wiesza na haku wiadro z klejem. Tymczasem schodami idzie w dół mężczyzna z trumną. Chłopak wiesza nekrolog „pana Waisa”. Zbliżenie na wiadro z klejem – mężczyzna uderza w nie trumną. Zawartość wiadra ląduje na głowie i ubraniu mężczyzny. Trumna upada. Otwiera się. W środku na całunie siedzą koty. Mężczyzna macha głową, próbując strzepnąć klej z twarzy. Off: muzyka eksperymentalna.
Sekwencja 3 Wiszące na ścianie nekrologi „pana Waisa”. Off: dźwięki i trudne do sprecyzowania szepty. Jazda kamery wzdłuż przedmiotów opartych o ścianę: wieńca, parasola, kapelusza na taborecie, laski, ponownie kapelusza, czterech parasoli. Obok siedzą żałobnicy. Przed nimi przemawia wojskowy. Mówi dziecięcym głosem w niezrozumiałym języku. Wyciąga tubę. Jego głos staje się poważniejszy. Zakłada czapkę i obraca się tyłem do żałobników. Żałobnicy wstają. Wojskowy salutuje. Nagle pod jego nogami pojawia się wieko trumny – ktoś idzie na czworakach i ma je na plecach. Off: zaczyna się skoczna muzyka. Twarze zaskoczonych żałobników. Wojskowy również jest przestraszony. Zbliżenie: oczy. Półzbliżenie na trumnę, spod której wystają ręce. Zbliżenie na krzyczące usta. Wojskowy podnosi wieko trumny. Wychodzi spod niego mężczyzna, który wcześniej niósł trumnę. Nadal jest ubrudzony klejem. Ledwo wstaje. Nic nie widzi i idzie z wyciągniętymi przed siebie rękami. Wpada na żałobniczkę i obejmuje ją. Przestraszona kobieta mdleje. Ściemnienie.
Sekwencja 4 Polana z drzewami. Słychać śpiew ptaków. Zagajnik brzozowy. Pojawiają się w nim postacie: kobieta w białej sukni z kwiatami, mężczyźni w białych garniturach i cylindrach. Są smutni. Chmury na niebie. Off: posępne dźwięki; przechodzą w wesołą melodię. Brzozowy zagajnik. Idzie przez niego pochód żałobny z trumną. Na czele idzie mężczyzna, który wcześniej został oblany klejem – jednym wieńcem kręci na ręku, drugi ma przewieszony przez szyję. Żałobnicy podskakują i tańczą. Na polanie żałobnicy spotykają grupę ubraną na biało. Muzyka cichnie. Mężczyźni kiwają cylindrami w swoją stronę. Prowadzący pochód żałobnik chce wręczyć dziewczynie w białej sukni wieniec, ale jeden z mężczyzn go odpycha. Żałobnicy ruszają dalej, już spokojnym krokiem. Słychać śpiew ptaków i różnorodne, głównie posępne dźwięki. Żałobnicy schodzą po skarpie. Zbliżenie na niesioną trumnę. Leżący w niej mężczyzna (znany z początku etiudy) podnosi się i przeciąga. Rozgląda się na boki – nadal jest w tunice i wianku. Wyciska wodę z brzegu tuniki. Żałobnicy otwierają czarne parasole. Plan średni: czarne parasole na tle nieba. Mężczyźni poprawiają trumnę na ramionach i idą dalej. Ostatniemu z żałobników wypada z ręki parasol, który jest niesiony wiatrem. Niebo, na tle którego wirują parasole. Off: posępne dźwięki zmieniają się w skoczna muzykę. Stojący na skarpie żałobnicy patrzą w niebo. Z trumny wyskakuje mężczyzna. Staje przed żałobnikami i dmucha w nich, a oni padają, jakby zostali zdmuchnięci. Spadają ze skarpy. Off: różne dźwięki. Mężczyzna siada na skarpie i patrzy w niebo, na tle którego latają parasole. Tafla wody. Mokry parasol. Mężczyzna wyciąga go z wody i radośnie odbiega, tańcząc. Śpiewają ptaki. Ściemnienie.

Słowa kluczowe:

  • GROTESKA

  • LAS

  • PARASOL

  • POGRZEB

  • POLANA

  • PTAKI

  • TRUMNA

  • ŻAŁOBNICY

Ważne: nasze strony wykorzystują pliki cookies
Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim urządzeniu końcowym. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies. Więcej szczegółów w naszej Polityce Prywatności.
Akceptuję pliki cookies z tej strony
x