Szczegóły materiału - Szkoła Filmowa w Łodzi

Program

Informacje ogólne:

Identyfikator: program
Typ materiału: Etiuda dokumentalna
Rok produkcji: 1977
Długość materiału: 00:12:04
Nośnik wyjściowy: taśma 16mm
Kolor: czarno-biały
Dźwięk: udźwiękowiony
Uwagi

Prawa autorskie:

Właściciele:: PWSFTviT

Profil na Filmpolski.pl:

Opisy:

Za kulisami organizacji imprezy masowej w Kaliszu transmitowanej w telewizji (pod tytułem: „Z najlepszymi życzeniami”). Film składa się głównie z fragmentów rozmów prowadzonych przez Jerzego Michotka (reżysera wydarzenia), który wyjaśnia uczestnikom, co i jak mają powiedzieć.

Twórcy:

Sekwencje:

SEKWENCJA 1 Tytuł: Program (białe litery na tle cegieł pokrytych przezroczystą powłoką). Długie ujęcie wnętrza hali sportowej, w której budowana jest scena. Seria ujęć: mężczyźni piłą tarczową wycinają deski, budując scenę. Poza ekranem: słychać muzykę; nagle muzyka cichnie, słychać głos: ktoś mówi, że „słyszał tę melodię 65 razy”. Mężczyźni niosą stopnie, które umożliwią wejście na scenę.

SEKWENCJA 2 Zbliżenie: rozmowa dwóch mężczyzn (jednym z nich jest Jerzy Michotek, aktor, piosenkarz, reżyser programów telewizyjnych) ustalających plan działania. Szatnia; zbliżenie Anny Jantar czeszącej włosy; inne kobiety pracujące nad makijażem; szatnia znowu w pełnym ujęciu; ujęcia Anny Jantar i Marka Grechuty (przygotowania do pokazu). Poza ekranem: głos mężczyzny instruującego wykonawców. Daleko: sala, w której budowana jest scena

SEKWENCJA 3 Michotek rozmawia przy stole z jedną ze śpiewaczek (nie jest widoczna), wyjaśnia swój pomysł (tak, aby wykonywany utwór jakoś odpowiadał okolicznościom; wspomina urodzoną w Kaliszu Zdzisławę Sośnicką, która nie przez przypadek zaśpiewa piosenkę rozpoczynająca się słowami: „kiedy znów cię zobaczę” (utwór: „O Annie”), a następnie rozmawia z tekstylny robotnik z Kalisza Michotek wyjaśnia starszemu mężczyźnie w fabryce tekstylnej, co powinien powiedzieć w trakcie programu (nie o wyzysku i kapitalistach, ale np. o obniżeniu płac, że „było ciężko”) przy stole siedzi niewiele osób, Michotek mówi, że nie zamierza tworzyć reportażu telewizyjnego, ale chce wyprodukować koncert rozrywkowy, na który zasługują pracownicy; zadanie dla rozmówców: odegranie sceny spotkania z góralem; , kim oni (podobno) zaproszony na koncert. Podczas swego przemówienia: fragment przedstawiający grupę ludzi zgromadzonych wokół mężczyzny w stroju góralskim. Michotek twierdzi, że nie ma zamiaru nikomu dyktować, co ma mówić, chce jedynie ustalić, jakie tematy będą omawiać ze „starym góralem”.

SEKWENCJA 4 Kolejne spotkanie: Michotek w gabinecie lekarskim, omawiający z lekarzem szczegóły rozmowy z Bernardem Ładyszem, którego kobieta ma poprosić o wykonanie; mężczyzna, zachwycony rozegranym dialogiem, mówi: „No cóż, miło, że to mówisz! Całuję Cię po rękach, doktorze”. Kolejne spotkanie: Michotek rozmawia ze zestresowanym mężczyzną, jak ma dalej przebiegać rozmowa o historii Kalisza z Marianem Podkowińskim (dziennikarzem). Ukazane są w półzbliżeniu na tle konstrukcji scenicznej. Michotek sugeruje unikanie słowa „ponieważ”, gdyż wymaga to doprecyzowania myśli. Kolejne spotkanie: Michotek z dużym ożywieniem omawia fragment programu, w którym robotnik ma mówić w naśladowanym czeskim („trzeba spróbować mówić po czesku i to jest śmieszne!”); wycinek budowy sceny (długie ujęcie) – prace są w zaawansowanym stadium.

SEKWENCJA 5 Michotek przy stole (jak na początku sekwencji nr 3): mówi, że przed kamerami pojawią się osoby z różnych powodów ważne i wyróżniające się dla kilkutysięcznego zakładu [film nie wyraźnie to stwierdzają, ale odnosi się to do kaliskiego zakładu „Runotex”. Seria ujęć: twarze starszych pracowników. Widok na wnętrze sali – scena jest już prawie gotowa. Kolejne spotkanie (kilka osób przy stole): Michotek rozmawia z osobami, które mają wystąpić na imprezie (wyjaśnia, że różnice w kształcie krosien należy przedstawić w prostszy sposób). Wróćmy do rozmowy z robotnikiem, który ma wplecić w swoją przemowę czeskie słowa (Michotek niestrudzenie tłumaczy, jak to powinno wyglądać w praktyce); potem z tym, który ma podjąć wątek historii Kalisza (Michotek, żeby go uspokoić, kładzie mu rękę na ramieniu). Wróćmy do rozmowy przy stole – Michotek wyjaśnia, jak w prosty sposób mówić o nowoczesnych krosnach. Przekrój: Anna Jantar na scenie (próba).

SEKWENCJA 6 Długie ujęcie: scena jest w budowie. Michotek przy stole: opowiada o staraniach, aby program był interesujący dla widzów z każdej części Polski. Próba pokazowa: kobiety w kostiumach tańczą do muzyki; widoczny jest także kamerzysta telewizyjny; w tle jako element zestawu: nazwy kaliskich zakładów włókienniczych; kamera zaczyna od pełnego ujęcia, przechodząc w zbliżenia (ciała tancerzy). Mężczyźni rozmawiają przy stole. Seria ujęć z wydarzenia: kamera wykonuje szybkie zbliżenia i oddalenia zza sceny; ludzie za kulisami, w kostiumach. Michotek rozmawia z grupą kobiet przy stole: prosi jedną z nich, aby w pewnym momencie zaczęła skandować w stronę publiczności: „Zu-zia, Zuzia

SEKWENCJA 7 Średni plan: sala, tłum widzów z biletami. Widzowie wchodzą do sali, na trybunę. Z perspektywy sceny: panorama na widownię skandującą: „Zuzia, Zuzia!”. Obrazy publiczności. Wnętrze pojazdu transmisyjnego (w tym ściana monitorów). Pojazd nadawczy z zewnątrz, jego tylna część: widać zwoje kabli i napis: „Telewizja Katowicka”. Obok stoi inny pojazd.

TYŁÓWKA Poza ekranem: głośny hałas publiczności. Pismo (białe litery na tle cegieł pokrytych przezroczystą powłoką): 1. reżyseria: Andrzej Marek Drążewski; 2. zdjęcia: Andrzej Dąbrowski; asystent: Wojtek Filipczyński; 3. kierownictwo produkcji: Bronisław Cichoński; montaż: Elżbieta Pradyszczuk, dźwięk: Hanna Preuss, Marcin Błażejewski; 4. PWSFTviT, 1977

Słowa kluczowe:

GRECHUTA, MAREK (1945-2006)
JANTAR, ANNA (1950-1980)
KALISZ
KONCERT
PROGRAM
TELEWIZJA