Szczegóły materiału - Szkoła Filmowa w Łodzi

Archiwum Filmowe

Sezon w piekle

Informacje ogólne:

Identyfikator: sezon_w_piekle
Typ materiału: Etiuda dokumentalna
Rok produkcji: 1982
Długość materiału: 00:24:41
Nośnik wyjściowy: taśma 35mm
Kolor: barwny
Dźwięk: udźwiękowiony
Uwagi

Prawa autorskie:

Właściciele:: PWSFTviT

Profil na Filmpolski.pl:

Opisy:

Etiuda dokumentuje fragmenty koncertu w Polsce zespołu hardrockowego Budgie (pochodzącego z Walii), który odbył się w sierpniu 1982 roku. Muzycy wykonali między innymi utwór „Truth Drug” z niewydanego jeszcze wówczas albumu „Deliver Us from Evil”.

Twórcy:

Sekwencje:

CZOŁÓWKA Czarna plansza, mały biały napis, który początkowo znajduje się w głębi kadru, aby po chwili zbliżyć się i wypełnić niemal cały ekran: SEZON W PIEKLE.

SEKWENCJA 1 Mężczyzna w ciemnych okularach – Tomasz Tłuczkiewicz – mówi na scenie do publiczności przez mikrofon. W imieniu Pagartu i Rock Estrady zaprasza na pierwszą w Polsce wizytę walijskiego zespołu Budgie. Publiczność głośno wiwatuje. Seria ujęć (głównie zbliżeń i półzbliżeń twarzy), ukazujących młodych ludzi, prawdopodobnie tych, którym nie udało się dostać na koncert. Między nimi krążą funkcjonariusze z karabinami na plecach. Off: słychać pierwsze dźwięki koncertu. Grupa chłopaków siedzi na dachu budynku. Obrazy te przeplatane są z ujęciami, ukazującymi mężczyznę zapowiadającego koncert oraz wiwatującą publiczność. Tłuczkiewicz dodaje, że nigdzie nie ma tylu fanów Budgie, co w Polsce. Przez chwilę wiwatująca publiczność filmowana jest od tyłu, czarne sylwetki słuchaczy odbijają się na tle białych kłębów dymu, unoszącego się na scenie w świetle reflektorów. Ponad sceną widoczny jest baner, na którym znajduje się logo m.in. Pagartu i Rock Estrady. Mężczyzna mówi, że byli już w dziesięciu miastach (wynikałoby z tego, że sfilmowany występ odbywa się w sali warszawskiego Torwaru), gdzie „działy się różne dziwne rzeczy” – w Katowicach ktoś prawie urodził się na koncercie, za to w Toruniu „ktoś umarł”.

SEKWENCJA 2 Początek koncertu. Wiwatująca publiczność ponownie filmowana jest od tyłu, kamera zdaje się przedzierać przez tłum, zbliża się i oddala od sceny; wiwatujący tłum jest równie głośny co muzyka. Tłuczkiewicz mówi, że Budgie są świetni i wszystko, co się o nich słyszy, to prawda. Ujęcie przedstawiające tłum młodzieży, siedzącej na ziemi i odgrodzonej barierkami. Zmiana ogniskowej obiektywu pozwala widzieć ich stopniowo z coraz mniejszej odległości. Off: słychać wiwaty i gwizdy uczestników koncertu. Grający na gitarze basowej Burke Shelley daje krótki popis swych umiejętności. Mężczyzna po raz kolejny przedstawia Budgie (powtórka wypowiedzi z sekwencji 1, tyle że teraz sfilmowanej z innego miejsca – z perspektywy widowni, w planie pełnym). Shelley zwraca się do publiczności po angielsku. Mówi, że zagrają utwór z nowej, niewydanej jeszcze płyty, którego nikt dotąd nie słyszał – Polacy będą pierwsi. Publiczność wiwatuje, zespół zaczyna grać „Truth Drug”. Muzycy filmowani są na scenie w planie pełnym. Kamera skupia się najpierw na grającym na gitarze basowej i śpiewającym do mikrofonu Shelleyu, a następnie na gitarzyście Johnie Thomasie; w tle gra na perkusji Steve Williams. Seria ujęć przedstawiających grający zespół i bawiącą się świetnie publiczność. Zbliżenie: Tłuczkiewicz informuje ze sceny o dwudziestominutowej przerwie w występie. Niecierpliwej publiczności mówi, że organizatorom też jest przykro, ale nie mogą nic na to poradzić. Dodaje, że podczas przerwy chciałby wygłosić małe przemówienie.

SEKWENCJA 3 Shelley gwiżdże na palcach, publiczność odpowiada mu, po czym muzyk zapowiada wykonanie „Panzer Division Destroyed”. Podczas wykonywania utworu Shelley i Thomas filmowani są głównie z niskiego kąta, w planie pełnym. Tłuczkiewicz informuje (off: ciągle słychać grany utwór), że przemówienie będzie skierowane przede wszystkim do ludzi z parteru. Wchodzi w interakcję z tą częścią publiczności i dodaje, że są „bomba ludźmi”, bo „widzą i słyszą najlepiej” – zwłaszcza ci w pierwszym rzędzie. Mają oni jednak największy kłopot – pozostali pchają się na nich. Publiczność reaguje entuzjastycznie na solowy popis Thomasa. Kamera rejestruje rozemocjonowane twarze ludzi znajdujących się najbliżej sceny. Mężczyzna przypomina uczestnikom koncertu zajmującym dalsze rzędy, że „lichą barierkę” dzielącą tłum od sceny utrzymuje „siła mięśni kilkudziesięciu dzielnych osób” (off: ciąg dalszy piosenki). Tłum szaleje, kamera skupia się teraz na występie śpiewającego Shelleya. Tłuczkiewicz ponawia prośbę o niepchanie się do przodu i odpowiednie zachowanie względem pozostałych – tak, aby wszyscy pozostali w dobrych humorach.

SEKWENCJA 4 Shelley – filmowany z profilu, ze sceny – najpierw dziękuje po angielsku, po czym zapowiada po polsku: „Ostatnia piosenka! Ostatnia piosenka”. Tłum wiwatuje; ochroniarze starają się utrzymać pierwszy rząd w ryzach i nie dopuścić do przewrócenia barierek. Shelley klaszcze i zaczyna śpiewać razem z publicznością. Odlicza po polsku, następnie zespół zaczyna grać ostatni utwór: „Wildfire”. Tym razem Shelley i Thomas filmowani są w zbliżeniach i półzbliżeniach (z perspektywy sceny). Seria przedstawiających muzyków ujęć przeplatana jest z ujęciami ukazującymi reakcje widowni – niektórzy są już bardzo spoceni i zmęczeni. Jeden z uczestników koncertu zauważa kamerę, uśmiecha się, macha w jej kierunku. Gdy utwór dobiega końca, przychodzi pora na długi solowy popis Thomasa; w jego trakcie czarno-biały dotąd obraz zostaje zastąpiony kolorowym. Thomas gra na gitarze w kłębach białego dymu i świetle reflektorów; publiczność wiwatuje. Dźwięki jego gitary słychać wciąż na początku kolejnego, ostatniego już ujęcia – ukazuje ono (statycznie) okna wysokiego budynku. W tle bardzo cicho słychać muzykę. Obraz zanika w stopniowym ściemnieniu.

TYŁÓWKA Czarne plansze, białe napisy; w tle bardzo cicha muzyka z ostatniego ujęcia, odgłosy publiczności i dźwięki gitary: 1. kierownik produkcji, production manager: Ryszard Ulatowski; 2. dźwięk, sound: Halina Paszkowska, Cezary Tormanowski; 3; montaż, editing: Janina Grosicka; 4. opieka artystyczna, artistic supervisor: Jerzy Bossak; 5. zdjęcia, director of photography: Jarosław Żamojda; 6. reżyseria, director: Wiktor Grodecki; 7. produkcja, production: PWSFTv i T for BUDGIE, Sierpień/August 82 (nazwa zespołu zapisana charakterystyczną dla grupy czcionką).

Słowa kluczowe:

BUDGIE
BURKE SHELLEY
JOHN THOMAS
KONCERT
MUZYKA ROCKOWA
PAGART
„PANZER DIVISION DESTROYED”,
ROCK ESTRADA
TOMASZ TŁUCZKIEWICZ
TORWAR
„TRUTH DRUG”,
„WILDFIRE”,
ZESPÓŁ MUZYCZNY

Ważne: nasze strony wykorzystują pliki cookies

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim urządzeniu końcowym. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies. Więcej szczegółów w naszej Polityce Prywatności.

Akceptuję pliki cookies z tej strony